Ποιητής είναι από το πρωί μέχρι το βράδι στο πρόβλημα της ποίησης. Κι εγώ είμαι έτσι απ’ το πρωί ως το βράδι αυτό το πράγμα ένα τέτοιο φαινόμενο. Απ’ αυτό θα σε απολυτρώσει μονάχα ο θάνατος. Το άτομο μετά λύπης μου απέρχεται λυπάμαι πάρα πολύ λυπάμαι πρώτα για τον εαυτό μου βέβαια αλλά το άτομο απέρχεται δεν βαριέσαι δεν είναι τόσο σπουδαίο είναι σπουδαίο απ’ την μεριά του φόβου αλλά ο φόβος είναι πολύ χαμηλό δεν βαριέσαι δεν είναι πνευματικό βίωμα ο φόβος είναι ζωόδικο βίωμα άλλα το έχουμε μέσα απ’ τα συσσωρευμένα περιβάλλοντα της προιστορίας είναι προιόν της αγριότητας της αγριότητας του περιβάλλοντος. Ας το αφήσουμε αυτό…Κάθε ποιητής άξιος του ονόματος είναι σε αντιδικία με το σύμπαν. Δεν είναι ο κόσμος καλλιεπής κι είναι ένας κόσμος αποσπασματικός χωρίς ολοκληρία θεωρητική τουλάχιστον που εμπλέκει τη συνείδηση και κυρίως τη ποιητική συνείδηση που είναι συνείδηση προς το μαγικό προς το εκστατικό αν θέλεις εμπλέκει λοιπόν αυτή τη συνείδηση σε δυσφορία και ένα είδος αντιπαλότητας. Η Ελλάδα η δική μου είναι η Ελλάδα της θαυματουργής Ελληνικής γλώσσας που πρόσφερε τόσα πράγματα στο δυτικό πολιτισμό λέξεις και λέξεις αμέτρητες αυτή η τρισχιλιόχρονη γλώσσα εκπληκτικά πλούσια δαιμονιακή μεγάλης μουσικότητας και μένω εκεί στη γλώσσα. Μονάχος μου λέω φράσεις λέξεις λέω διάφορα. Στα κείμενα που γράφω είτε είναι ποίηση είτε είναι πεζά είμαι πάρα πολύ λακωνικός αυτό το κέρδισα από τους αρχαίους Έλληνες. Η ύλη είναι πολύ αξιοσέβαστη υπόθεση. Εγώ είμαι υλιστής αλλά όχι με την έννοια της υλοφροσύνης. Ωσάν ευλαβικός υλιστής απέναντι στην ύλη νομίζω ότι με όλο μου το ποιητικό έργο έχω πλέξει το εγκώσμιο της ύλης. Εγώ δεν ανήκω σε ιδεολογίες. Ο Μαρξισμός λοιπόν ανεξάρτητα με τις παταγώδεις διαψεύσεις που βιώνουμε σήμερα και όχι μόνο … πρόσφερε τεράστια ώθηση προς το ηθικά σωστότερο της παναθρώπινης κοινωνίας κι αυτό φτάνει δεν πειράζουν τα λάθη. Η ζωή δεν υπάρχει για να επαληθεύσει θεωρίες. Οι θεωρίες υπάρχουν για να ενισχύσουν τη ζωή έστω και με τα λάθη τους προς το καλύτερο. Είμαι ένας αναρχικός άλλωστε κι ο Καρλ Μάρξ όταν ονειρεύεται την αταξική κοινωνία είναι αναρχικός γιατί η κοινωνία αυτή δεν έχει κράτος. Δεν εντάσσομαι δεν ενσωματώνομαι δεν ανήκω σε λογοτεχνικές εταιρίες δεν επωμίζομαι τίποτα θέλω να είμαι μόνος μου και να έχω απεριόριστα την υπαρξιακή μου ευθύνη. Ο ποιητής κύριοι περισσεύει στο πάζλ της ανθρώπινης καθημερινότητας η ποίηση μένει απέξω. Με έχουν κάνει να αισθάνομαι περιττός είναι ζήτημα του πολιτισμού. Ο δυτικός πολιτισμός είναι μια ανιαρή ρητορεία γύρω από το πνεύμα που δεν ειναι η Ασιατική πλευρά και για αυτό βαθύτερα πνευματική και για αυτό η στροφή προς την Ασιατική σκέψη δεν είναι τυχαία ιδιαίτερα της νεολαίας και βέβαια στην εσωτερική σκέψη της ορθοδοξίας που ταιριάζει προς την Ασιατική σκέψη. Εγώ δεν είμαι ένας ζωγράφος είμαι ένας ερασιτέχνης μ’ αρέσει πάρα πολύ η ζωγραφική και πότε πότε ζωγραφίζω. Δεν υπολογίζεται από τη κρατική εξουσία η ποίηση. Είναι μια πολυτελής υπόθεση που η εξουσία μάλλον θα ήθελε να μην υπάρχει γιατί η κρατική εξουσία μισεί τους ποιητές γιατί η ποίηση είναι η αποκορύφωση της αλήθειας μέσα στην ζωή και η αλήθεια δεν ευνοεί ποτέ τις εξουσίες.
...................................................................................................................................................................
Ο ποιητής είναι από το πρωί ως το βράδυ μέσα στο πρόβλημα της ποίησης. Και εγώ είμαι έτσι. Από το πρωί ως το βράδυ. Αυτό, θα το λυτρώσει μοναχά ο θάνατος.
Το άτομο - μετά λύπης μου - απέρχεται. Λυπάμαι πάρα πολύ. Και λυπάμαι για τον εαυτό μου, δηλαδή. Αλλά το άτομο απέρχεται. Δε βαριέσαι. Δεν είναι τόσο σπουδαίο, από τη μεριά του φόβου. Ο φόβος είναι κάτι πολύ χαμηλό. Δεν είναι πνευματικό βίωμα, είναι ζωώδικο. Το έχουμε μέσα από τα συσσωρευμένα περιβάλλοντα της προϊστορίας. Είναι προϊόν της αγριότητος του περιβάλλοντος.
Δεν εντάσσομαι, δεν ενσωματώνομαι, δεν ανήκω σε λογοτεχνικές εταιρείες, δεν επωμίζομαι τίποτε. Θέλω να είμαι μόνος μου και να έχω απεριόριστα την υπαρξιακή μου ευθύνη.
Δεν εκτίμησα ποτέ την ιερόδουλη γραμματική και τα νοσήλια του συντακτικού - δεν είμαι εγώ βέβαια που πρέπει να τα πληρώσω.
Κάθε βιβλίο που δημιουργώ, γκρεμίζομαι και περισσότερο. Σαν σωματική ύπαρξη. Και σαν ψυχονοητική ύπαρξη. Κάθε βιβλίο, συνεπάγεται φθορά και θυσίες. Αλλιώς, δεν μπορεί να γίνει.
Συγγενεύω με ποιητές πολύ θυσιασμένους, χτυπημένους.
– Η Τέχνη, σαν ανάβαση προς το πνεύμα, σημαδεύει τους πολιτισμούς όσο, στ’ αλήθεια, τίποτ’ άλλο στον κόσμο. Σ’ αυτό το σημείο θα χαρακτήριζα την τέχνη σαν τη στενότερη συγγένισσα της θρησκείας, ο δρόμος της ωραιότητας οδηγεί σε μια σύντηξη του υποκειμένου με το αντικείμενο, στην κατάλυση της νοητικής Ειμαρμένης της ανθρώπινης υπάρξεως.
– Κανένας καλλιτέχνης δεν εγκαταλείπει και ψυχικά την παιδική ηλικία.
– Ό,τι ακούμε απόλυτα μέσα μας δεν είναι μεταδόσιμο.
– Κάθε άνθρωπος ελεύθερος δύναται τη θεολογία του, τίποτα δεν τον εμποδίζει. Τα δογματικά ή εκκλησιαστικά πλαίσια σε μια τέτοια περίπτωση δεν υφίστανται.
– Το δικό μου ενδιαφέρον είναι νά ’βγω απ’ την ατομικότητα (το μη-εγώ οραματιζόμενος).
– Είχα πάντα την κοινωνική διάσταση. Πώς θα μπορούσε να γινότανε κι αλλιώς. Είμαστε κοινωνία, είμαστε ιστορία. Συνυπάρχουμε, συνοδυνώμενοι.
– Προσωπικά συλλογιέμαι πως τα εκατομμύρια και εκατομμύρια των δυστυχισμένων της Γης δεν έχουν ανάγκη ούτε απ’ τα προϊόντα της κοινωνικής ποίησης. Θέλουν εκείνο που απ’ τη φύση τους ανήκει: τη δυνατότητα μιας ζωής που να είναι ανθρώπινη.
– Οι όποιες γραφές μας μονάχα ενοχή θεμελιώνουν μέσα μας, την ενοχή κατέναντι της ανθρώπινης δυστυχίας.
– Στην Ελλάδα όσοι είναι να προχωρήσουν προχωρούν ολομόναχοι.
– Κι ο πιότερο χοντοκομμένος άνθρωπος θα’τανε δυνατό να γνωριστεί με την αγάπη και να παραμείνει σ’ αυτήνε (ενδεχομένως) αν αποφάσιζε τρία πράγματα εκ περιτροπής κάθε βδομάδα. Πρώτο: να πηγαίνει μερικές ώρες μονάχος του μέσα στη φύση. Δεύτερο: να επισκέπτεται μερικές ώρες μονάχος του ένα νοσοκομείο, να κάθεται σε μια γωνιά και να συλλογιέται τη δοκιμασία της αρρώστιας. Τρίτο: να πηγαίνει μερικές ώρες μονάχος του σε ένα κοιμητήρι. Λέτε να’ναι ρομαντικό κάτι τέτοιο;
– Η ποίηση καταρχήν, είναι μια ηθική των λέξεων. Ωστόσο είναι και καθεαυτό ηθική υπόθεση. Η ποίηση και η τέχνη είναι καθεαυτό ηθικές υποθέσεις, γιατί τείνουν στην υπερύψωση. Εγώ ονομάζω υπερύψωση το να ανεβάσει ο άνθρωπος το πεπρωμένο του πιο πάνω από τη ζωοδία που τον διέπει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου