Σκόνη· ιδρώτας παντού. Ο ουρανός πένθιμο ένα προοίμιο. Της εποχής το τοπίο νταμάρι ξερό. Άνθρωποι στεγνοί, λυγισμένοι, βλοσυροί. Κλειστά ανήλιαγα παράθυρα. Σπίτια σαθρά. Σώματα κοκαλιασμένα στο σημείο που τα βρήκε ο εν ζωή τους θάνατος. Η καταιγίδα ξαφνική στα δίχως χαμόγελα πρόσωπα χαραγμένη. Μέσα της το αύριο κλαίει. Η σκοτεινιά δίχτυ αράχνης τεράστιο κυρίευσε τις πόλεις, τα σπίτια, τους ανθρώπους. Εν τω μέσω της νυχτός θλιμμένα άστεγα φαντάσματα ψάχνουνε τόπο να κουρνιάσουν. Σαν ξημερώσει θα προχωρήσουν με σιγουριά ρακένδυτη την ατελείωτη μαρτυρική πορεία τους.
Σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι και· δεν ξέρω, πόσοι πια ζούμε στη βουλιμία μιας ζωής·
πόσοι παραδοθήκαμε τροφή της πανικόβλητη.
Από τη συλλογή «εύσαρκο κάτι σαν φως», ΑΩ Εκδόσεις, 2018.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου