Γιώργος Κοροπούλης-«Το τραγούδι του Πρόσπερου»

«ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΠΡΟΣΠΕΡΟΥ»

Τώρα τα μάγια μου χαθήκαν
κι η δύναμή μου λιγοστεύει:
οι στίχοι απ’ το ’να αυτί σας μπήκαν
κι απ’ τ’ άλλο βγήκανε… Κοντεύει

η ώρα μου πια να μπαρκάρω
και σας ζητώ βουβά τη χάρη:
καμπίνα αφήστε με να πάρω
ή έστω κλείστε με στ’ αμπάρι.

Πόντος, ουράνια, όλα μελάνι
κι ίσως θα πλέουμε για χρόνια…
Όμως θα λάμψουν στο λιμάνι
δελφίνια, φλάμπουρα, κανόνια.

Δέκα χρονάκια ζω στην Ύδρα,
γέννημα-θρέμμα Λαρισαίος.
Τώρα τουμπάρισε η κλεψύδρα –
κι αφού ξεπλήρωσα το χρέος

θα πρέπει τα δεσμά να λύσει,
που με κρατούν, τ’ αβρό σας χέρι.
(Πετά ολοένα προς τη δύση
ο Άριελ, μαύρο περιστέρι…)

Δελφίνια, φλάμπουρα, κανόνια
θα μας προσμένουν στο λιμάνι –
κι όλοι θα πούνε: «σαν τα χιόνια»…
Το πλοίο κύκλο θα ’χει κάνει.

Γιώργος Κοροπούλης (1960-)

Από το συλλογικό έργο «Ανθοδέσμη - (Ποιήματα και τραγούδια για μια νύχτα. Των Μιχάλη Γκανά, Διονύση Καψάλη, Γιώργου Κοροπούλη, Ηλία Λάγιου)», εκδ. ΑΓΡΑ, 1993

Πηγή: http://ppirinas.blogspot.gr/2015/11/blog-post_19.html