Γιατί έχω μέσα μου ένα νεκρό πουλί κι εσύ το λυπάσαι
Γιατί μου κρατάς τα χέρια και τα δικά σου χέρια τα’ χω
κρυμμένα στον ύπνο μου
Γιατί το σώμα σου μοιάζει με όνειρο που ακολουθεί
τις πράξεις μου όλη τη μέρα
Και λίγο-λίγο μού έρχεται στη μνήμη
Γιατί μου λες για την αγάπη
Μου λες πώς αποχαιρετιώνται δύο κι αφήνουν την αγάπη
μόνη
Σαν το μαργαριτάρι έξω απ’ το στρείδι του
Γιατί μου λες πολλές φορές για την αγάπη ότι είναι σύμπτωση
Γι’ αυτό σ’ αγαπώ
Γιατί σ’ αγκαλιάζω και σε μυρίζω όπως αρνί που οσφραίνεται
το χόρτο
Γιατί δέχομαι τη φωνή σου σα να’ ναι σπόρος
Κι εγώ σα να’ μαι φρέσκο χώμα
Γιατί σ’ αγκαλιάζω πάντα κι απέναντί μας μια μέρα σημαδεύει
την αγάπη μας
Όπως εμένα κάποτε που με πυροβολούσε η νύχτα
Γιατί σε βλέπω σαν πηλό και θέλω να σου δώσω το σχήμα
της αγωνίας μου
Κι ύστερα πάλι να σε ξαναπλάσω
Γι’ αυτό σ’ αγαπώ
Γιατί είσαι η αγωνία μου
Γιατί μες στον καιρό είσαι η ελπίδα όπως η γλύκα
στου καρπού τα βάθη
Όπως τα δακρυσμένα μάτια την ώρα που φεύγουμε
Γιατί είσαι το τρένο κι ο δρόμος και το χέρι που σε
αποχαιρετάει
Γιατί είσαι η καρδιά μου που χτυπάει μουσικά όταν εγγίζω
και τα νύχια σου
Που είναι το δέρμα μου σαν σκορπισμένα λουλούδια σε νερό
Γιατί είσαι το τραγούδι μου που λέω τ’ απογεύματα
Γι’ αυτό σ’ αγαπώ
Δημήτρης Π. Παπαδίτσας (Σάμος 1922 – Αθήνα 1987) Από την ποιητική συλλογή «Το Παράθυρο»,1955
Πηγή: https://
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου