[POPULIST MANIFESTO # 1]
Poets, come out of your closets,
Open your windows, open your doors,
You have been holed-up too long
in your closed worlds.
Come down, come down
from your Russian Hills and Telegraph Hills,
your Beacon Hills and your Chapel Hills,
your Mount Analogues and Montparnasses,
down from your foothills and mountains,
out of your teepees and domes.
The trees are still falling
and we’ll to the woods no more.
No time now for sitting in them
As man burns down his own house
to roast his pig
No more chanting Hare Krishna
while Rome burns.
San Francisco’s burning,
Mayakovsky’s Moscow’s burning
the fossil-fuels of life.
Night & the Horse approaches
eating light, heat & power,
and the clouds have trousers.
No time now for the artist to hide
above, beyond, behind the scenes,
indifferent, paring his fingernails,
refining himself out of existence.
No time now for our little literary games,
no time now for our paranoias & hypochondrias,
no time now for fear & loathing,
time now only for light & love.
We have seen the best minds of our generation
destroyed by boredom at poetry readings.
Poetry isn’t a secret society,
It isn’t a temple either.
Secret words & chants won’t do any longer.
The hour of oming is over,
the time of keening come,
a time for keening & rejoicing
over the coming end
of industrial civilization
which is bad for earth & Man.
Time now to face outward
in the full lotus position
with eyes wide open,
Time now to open your mouths
with a new open speech,
time now to communicate with all sentient beings,
All you ‘Poets of the Cities’
hung in museums including myself,
All you poet’s poets writing poetry
about poetry,
All you poetry workshop poets
in the boondock heart of America,
All you housebroken Ezra Pounds,
All you far-out freaked-out cut-up poets,
All you pre-stressed Concrete poets,
All you cunnilingual poets,
All you pay-toilet poets groaning with graffiti,
All you A-train swingers who never swing on birches,
All you masters of the sawmill haiku in the Siberias of America,
All you eyeless unrealists,
All you self-occulting supersurrealists,
All you bedroom visionaries and closet agitpropagators,
All you Groucho Marxist poets
and leisure-class Comrades
who lie around all day and talk about the workingclass proletariat,
All you Catholic anarchists of poetry,
All you Black Mountaineers of poetry,
All you Boston Brahims and Bolinas bucolics,
All you den mothers of poetry,
All you zen brothers of poetry,
All you suicide lovers of poetry,
All you hairy professors of poesie,
All you poetry reviewers
drinking the blood of the poet,
All you Poetry Police –
Where are Whitman’s wild children,
where the great voices speaking out
with a sense of sweetness and sublimity,
where the great’new vision,
the great world-view,
the high prophetic song
of the immense earth
and all that sings in it
And our relations to it –
Poets, descend
to the street of the world once more
And open your minds & eyes
with the old visual delight,
Clear your throat and speak up,
Poetry is dead, long live poetry
with terrible eyes and buffalo strength.
Don’t wait for the Revolution
or it’ll happen without you,
Stop mumbling and speak out
with a new wide-open poetry
with a new commonsensual ‘public surface’
with other subjective levels
or other subversive levels,
a tuning fork in the inner ear
to strike below the surface.
Of your own sweet Self still sing
yet utter ‘the word en-masse’ –
Poetry the common carrier
for the transportation of the public
to higher places
than other wheels can carry it.
Poetry still falls from the skies
into our streets still open.
They haven’t put up the barricades, yet,
the streets still alive with faces,
lovely men & women still walking there,
still lovely creatures everywhere,
in the eyes of all the secret of all
still buried there,
Whitman’s wild children still sleeping there,
Awake and walk in the open air.
......................................................................................................................................................
[ΛΑΪΚΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ # 1]
Ποιητές, βγείτε απ’ τα ντουλάπια σας,
ανοίχτε πόρτες και παράθυρα,
πολύ καιρό τρυπώσατε
μες στους κλειστούς σας κόσμους,
κατεβείτε, κατεβείτε
από τα θέρετρά σας στους λοφίσκους,
τα συμβολιστικά σας ύψη και τα Μονπαρνάς,
από τις υπώρειες και τα βουνά σας,
βγείτε απ’ τις ινδιάνικες σκηνές και τους καθεδρικούς σας.
Τα δέντρα δε σταματούν να πέφτουν
κι εμείς δε θα ξαναγυρίσουμε στα δάση.
Δεν είναι τώρα καιρός να κάθεστε μέσα
όταν ο άνθρωπος βάζει φωτιά στο ίδιο του το σπίτι
για να ψήσει το γουρούνι του
Αρκετά πια με τις ψαλμωδίες Χάρε Κρίσνα
ενόσω η Ρώμη φλέγεται.
Στο Σαν Φρανσίσκο φλέγονται,
στη Μόσχα του Μαγιακόφσκι φλέγονται
τα ορυκτά καύσιμα της ζωής.
Νύχτα και Άλογο* πλησιάζουν
καταπίνοντας φως, θερμότητα και ενέργεια
και τα σύννεφα φορούν παντελόνια.
Δεν είναι τώρα καιρός για τον καλλιτέχνη να κρύβεται
πάνω, πέρα, πίσω από τη σκηνή,
αδιάφορος, κόβοντας τα νύχια του,
ραφινάροντας τον εαυτό του έξω από την ύπαρξη.
Δεν είναι τώρα καιρός για τα λογοτεχνικά παιχνιδάκια μας,
δεν είναι τώρα καιρός για τις παράνοιες και τις υποχονδρίες μας,
δεν είναι τώρα καιρός για φόβους και απέχθειες,
είναι μονάχα καιρός για φως και για έρωτα.
Είδαμε τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μας
να καταστρέφονται από ανία στις ποιητικές εκδηλώσεις.
Η ποίηση δεν είναι μυστική κοινωνία,
ούτε ναός.
Απόκρυφα λόγια και ψαλμοί δεν περνάνε πια.
Ο καιρός των Ωμμμ τελείωσε,
έρχεται η ώρα του πάθους,
ο καιρός του ενθουσιασμού και της γιορτής
για το επερχόμενο τέλος
του βιομηχανικού πολιτισμού
που εξαθλιώνει τη γη και τον Άνθρωπο.
Είναι τώρα καιρός
να κοιτάξετε προς τα έξω
στην πλήρη στάση του λωτού
με μάτια ορθάνοιχτα,
είναι τώρα καιρός ν’ ανοίξετε τα στόματα
με νέο λόγο καθαρό,
είναι τώρα καιρός να επικοινωνήσετε με όλες τις ευαίσθητες υπάρξεις,
Όλοι εσείς οι “Ποιητές των Άστεων”
που κρέμεστε στα μουσεία, μαζί σας κι εγώ,
Όλοι εσείς ποιητές των ποιητών που γράφετε ποίηση
για την ποίηση,
Όλοι εσείς ποιητές του ποιητικού εργαστηρίου
στην αμερικανική ενδοχώρα,
Όλοι εσείς οι εξημερωμένοι Έζρα Πάουντ,
Όλοι εσείς οι απόμακροι, φρικαρισμένοι, αβανγκαρτιστές,
Όλοι εσείς ζορισμένοι ποιητές συγκεκριμένου ύφους,
Όλοι εσείς οι ποιητές με την περίτεχνη γλώσσα*,
Όλοι εσείς οι ποιητές των πληρωμένων καμπινέδων που βογκάτε με γκράφιτι;
Όλοι εσείς οι γλεντζέδες στο τρένο-Ασεινάμενοι που ποτέ δεν στρέφεστε στις συμήδες*,
όλοι εσείς δάσκαλοι των κατεργασμένων χάικου στις Σιβηρίες της Αμερικής,
Όλοι εσείς τυφλοί ιδεαλιστές,
Όλοι εσείς οι αυτοχριζόμενοι σκοτεινοί υπερσουρεαλιστές,
Όλοι εσείς οραματιστές της κρεβατοκάμαρας και προπαγανδιστές του ντουλαπιού,
Όλοι εσείς οι Γκρουτσο-Μαρξιστές ποιητές
και Σύντροφοι της αργόσχολης τάξης
που την αράζετε όλη μέρα φλυαρώντας για το προλεταριάτο της εργατιάς,
Όλοι εσείς οι αναρχο-καθολικοί της ποίησης,
Όλοι εσείς τησ σχολής Μπλακ Μάουντεν στην ποίηση
Όλοι εσείς οι Βοστωνέζοι βραχμάνοι και βουκολικοί της Μπολίνας,
Όλοι εσείς οι μητρικές αγκάλες της ποίησης,
Όλοι εσείς οι αδελφοί-Ζεν της ποίησης,
Όλοι εσείς οι αυτόχειρες εραστές της ποίησης,
Όλοι εσείς οι τριχωτοί καθηγητάδες της ποεζίας,
Όλοι εσείς οι κριτικοί της ποίησης
που πίνετε το αίμα του ποιητή,
Όλοι εσείς οι Χωροφύλακες της ποίησης –
Πού είναι τ’ άγρια παιδιά του Ουίτμαν,
πού είναι οι μεγάλες φωνές που βροντοφώναζαν
με μιαν αίσθηση γλυκύτητας και μεγαλείου,
πού είναι το νέο μεγάλο όραμα,
η μεγάλη κοσμοθεωρία,
το μεγαλόπνοο προφητικό τραγούδι
της απέραντης γης
και όλων αυτών που μέσα του τραγουδούν
κι η σχέση μας μαζί του; –
Ποιητές, ξεχυθείτε
για άλλη μια φορά στους δρόμους του κόσμου
κι ανοίξτε τα μυαλά και τα μάτια σας
με την παλιά απόλαυση στο βλέμμα,
καθαρίστε το λαρύγγι σας και φωνάξτε πιο δυνατά,
η ποίηση είναι νεκρή, ζήτω η ποίηση
με τα τρομερά μάτια και τη δύναμη του βουβαλιού.
Μην περιμένετε την επανάσταση
ή μήπως γίνει ερήμην σας,
πάψτε να ψελλίζετε και μιλήστε
για μια νέα ορθάνοιχτη ποίηση
μ’ ένα νέο αισθησιακό ‘δημόσιο πρόσωπο”
με άλλα υποκειμενικά
ή ανατρεπτικά επίπεδα,
ένα διαπασών στο εσωτερικό αυτί
να χτυπά κάτω από το πρόσωπο..
Γι’ αυτόν το γλυκό εαυτό σας τραγουδήστε μονάχα,
αρθρώστε ακόμη ‘τη λέξη μαζικά’ –
Η ποίηση είναι το κοινό όχημα
για την μεταφορά του λαού
σε υψηλότερους τόπους
που άλλοι τροχοί δεν μπορούν να φτάσουν.
Από τους ουρανούς πέφτει ακόμα η ποίηση
στους ανοιχτούς ακόμα δρόμους μας.
Δεν σηκώθηκαν ακόμα τα οδοφράγματα,
οι δρόμοι ακόμα ζωντανεύουν με πρόσωπα,
όμορφοι άντρες και γυναίκες ακόμα περπατάνε,
παντού χαριτωμένα πλάσματα ακόμα,
σ’ όλων τα μάτια, ολονών το μυστικό
εκεί θαμμένο ακόμα,
του Ουίτμαν τ’ άγρια παιδιά εκεί κοιμούνται ακόμα.
Ξυπνήστε και σεργιανίστε έξω στον καθαρό αέρα.
Lawrence Ferlinghetti (1919-)
[Απόδοση: Δημήτρης Νικηφόρου]
Πηγή:http://www.bibliotheque.gr/article/75342?fbclid=IwAR20A1tCvdTIqmjvQK10pVPFIAedNw1CWtaC6kYCxFDuokjtk6uJBv07xzc
.................................................................................................................................................
Λαϊκό Μανιφέστο
Ανοιχτέ τα παράθυρα, ανοίχτε τις πόρτες σας,
Πολύ καιρό τρυπώσατε
μες στους κλειστούς σας κόσμους.
Κατεβήτε, κατεβήτε
άπ’ τούς Ρώσικους Λόφους σας, τους Τηλεγραφικούς Λόφους σας,
απ’ τα ύψη των Φάρων και των Καμπαναριών,
απ’ τα ύψη του Μπρούκλιν και του Μοντπαρνάς,
κατεβήτε απ’ τους λοφίσκους και τα ορη σας,
βγήτε απ’ τις ινδιάνικες σκηνές και τα παλάτια σας.
Τα δέντρα συνεχίζουν να πέφτουν
και δεν θα ξαναγυρίσουμε στα δάση.
Δεν είναι ώρα να κάθεστε
Όταν ο άνθρωπος βάζει φωτιά στο ίδιο του το σπίτι
για να ψήσει το γουρούνι του.
Δεν είναι ώρα γιά τραγούδια Hare Krishna
ενώ η Ρώμη φλέγεται.
Το Σάν Φραντζίσκο φλέγεται,
του Μαγιακόβσκυ η Μόσχα φλέγεται
με τα απολιθωμένα καύσιμα της ζωής.
Το Άλογο κι η Νύχτα πλησιάζουν
τρώγοντας φως, θερμότητα και δύναμη
και τα σύννεφα έχουν παντελόνια.
Δεν είναι ώρα να κρύβεται ο καλλιτέχνης
πάνω, πλάι, πίσω απ’ τη σκηνή,
αδιάφορος, τρώγοντας τα νύχια του,
διυλίζοντας τον εαυτό του πέρα απ’ την ύπαρξη.
Δεν είναι ώρα για τα λογοτεχνικά παιχνιδάκια μας,
δεν είναι ώρα για τις παράνοιες και τις υποχονδρίες μας,
δεν είναι ώρα για φόβους καί απροθυμία,
είναι μονάχα ώρα για έρωτα και φως.
Είδαμε τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μας
να καταστρέφονται από πλήξη στις ποιητικές αναγνώσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου