Γιατί, όταν έφυγες, άρχισαν οι βροχές,
Ξαφνικές το φθινόπωρο, συνεχείς το χειμώνα
Και γέμισε ο κήπος φύλλα κι αποδημητικά,
Κι ερήμωσε ο κισσός από φίδια και σαύρες.
Γιατί εσύ ήσουν ο ψηλός τοίχος
Που έκρυβα το πρόσωπό μου, οι ρίζες των δέντρων
Που μ' ανάσταιναν, η νύχτα των φοβισμένων ζώων,
Ο αμαρτωλός καρπός και τα νεκράνθεμα.
Γιατί εσύ ήσουν η εύφορη γη
Που ριγούσε από τ' άγγιγμά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου