Rainer Maria Rilke-Αφιέρωση ΙΙ

…Και λένε πως η ζωή είναι όνειρο: μα όχι·
όχι μόνο όνειρο. Το όνειρο είναι κομμάτι της ζωής.
Ένα τρελό κομμάτι, όπου πρόσωπο και ύπαρξη
μπλέκονται, υφαίνονται το ένα μέσα στ’ άλλο
σαν χρυσά ζώα, βασιλείς της Θήβας
από τον θάνατο (που καταλύεται) ξεριζωμένοι.

Το όνειρο είναι ύφασμα ακριβό που κυλάει από πάνω σου,
το όνειρο είν’ ένα δέντρο, μια λάμψη που χάνεται, ένας φθόγγος –
ένα αίσθημα που μέσα σου αρχίζει και τελειώνει
είναι το όνειρο· ένα ζώο που στα μάτια σε κοιτάζει
είναι το όνειρο· ένας άγγελος που σε χαίρεται
είναι το όνειρο. Τ’ όνειρο είναι η λέξη που απαλά
στις αισθήσεις σου πέφτει σαν το πέταλο
που μένει κολλημένο στα μαλλιά σου: αραιό, συγκεχυμένο, ανίσχυρο –
τα χέρια σου υψώνεις: πάλι έρχεται όνειρο,
εισβάλλει μέσα σου σαν την μπάλα που πέφτει –
τα πάντα σχεδόν ονειρεύονται -,
κι εσύ τα φέρεις όλα.

Εσύ τα φέρεις όλ’ αυτά. Τι όμορφα που τα φέρεις.
Όμοια με των μαλλιών σου το φορτίο.
Κι από τα βάθη έρχονται, κι από τα ύψη
σε φτάνουν και στις χάρες σου προσθέτουν...

Όπου είσαι εσύ μάταιη ποτέ δεν είναι η προσμονή,
γύρω σου τα πράγματα πουθενά δεν ραγίζουν,
κι εγώ σαν να έχω δει καλά
πως μέσα στη ματιά σου ζώα κολυμπούν
και πίνουν το διαυγές παρόν σου.

Μόνο ποια είσαι: αυτό δεν γνωρίζω. Γνωρίζω
μόνο τη δόξα σου να ψάλλω: επικός κύκλος
γύρω από μια ψυχή,
κήπος γύρω από σπίτι,
που στα παράθυρά του είδα τον ουρανό – .

Κι όταν νυχτώνει – : τι μεγάλα αστέρια
θα καθρεφτίζονται σ’ ετούτα τα παράθυρα...

μτφρ: Ευαγγελίας Ανδριτσάνου