"Κατανοούσα βέβαια, ότι ένα τόσο μοναδικό, τόσο ιδιοφυές παιχνίδι, θα δημιουργούσε τους δικούς του ξεχωριστούς πρωταθλητές, αλλά μου ήταν σχεδόν αδύνατο να φανταστώ την ζωή ενός πνευματικά ενεργού ανθρώπου , να περιορίζεται αποκλειστικά στον στενό μονόδρομο ανάμεσα στο μαύρο και το άσπρο, που με ένα απλό πέρα δώθε, μπροστά και πίσω τριάντα δύο κομματιών αναζητάει θριάμβους στην ζωή, έναν άνθρωπο που ένα νέο άνοιγμα με τον ίππο κι όχι με τον στρατιώτη το θεωρεί ήδη κατόρθωμα, που θα του δώσει μια θλιβερή γωνίτσα αθανασίας σ’ ένα σκακιστικό βιβλίο – έναν άνθρωπο, έναν έξυπνο άνθρωπο, που θα μπορούσε χωρίς να τρελαθεί, να συγκεντρώσει όλη την δύναμη της σκέψης του για δέκα, είκοσι, τριάντα και σαράντα χρόνια στην ίδια γελοία επιδίωξη, να στριμώξει στην γωνία έναν ξύλινο βασιλιά πάνω σ’ ένα ξύλινο σανίδι!"
"Γιατί η πίεση με την οποία ήθελαν να μας αποσπάσουν το “υλικό” που έψαχναν, έπρεπε να ασκηθεί με πιο λεπτό τρόπο κι όχι με ξυλοδαρμούς και με βασανιστήρια: με την πιο ραφινάτη απομόνωση που θα μπορούσε κάποιος να διανοηθεί. Δεν μας έκαναν τίποτα, μας έκλεισαν απλώς στο απόλυτο τίποτα, γιατί ως γνωστόν κανένα πράγμα πάνω στην Γη δεν πιέζει τόσο πολύ την ανθρώπινη ψυχή όσο το τίποτα. Κλείνοντας τον καθένα μας στο απόλυτο κενό, σ' ένα δωμάτιο, που ήταν αποκλεισμένο ερμητικά από τον υπόλοιπο κόσμο, επεδίωκαν, αντί να πιεστούμε εξωτερικά με το ξύλο και την παγωνιά, η πίεση εκείνη, που θα άνοιγε τα χείλη μας, έπρεπε να προκύψει από μέσα μας."
Stefan Zweig (1881-1942)
“Σκακιστική νουβέλα” (1943)
Μετάφραση: Μαρία Αγγελίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου