Ὅ,τι θὰ σοῦ πῶ...

Ἀπ' τὴν καλοχάραγη γραμμὴ
πάντα πῶς μὲ βγάζει βίαιο ρέμα!
Δὲν πατῶ, μὲ πατᾶν πόδια, κ' εἶν' ἡ ὁρμή...
-Ὅ,τι θὰ σοῦ πῶ εἶναι ψέμα.

Νύστα τοῦ ἄπραγου, τοῦ πάθους πυρετός,
τῆς ἀγρύπνιας τὸ σαράκι, ἄρρωστο αἶμα,
στοῦ παιδιοῦ τὰ χέρια χαρταϊτός...
-Ὅ,τι θὰ σοῦ πῶ εἶναι ψέμα.

Ἄκοπο μὲ δένει ἕνα σκοινὶ
ὅσο νὰ κοπῇ μου τῆς ζωῆς τὸ γνέμα,
γιὰ μὲ πόνος ὅλα καὶ ποινή...
-Ὅ,τι θὰ σοῦ πῶ εἶναι ψέμα.

Καὶ γιὰ νὰ δικάσῃς με, κριτής,
καὶ γιὰ νὰ γελάσῃς εἶμαι θέμα,
μὰ ἢ κρυφὸς ἢ κράχτης ἢ ποιητής,
-ὅ,τι θὰ σοῦ πῶ εἶναι ψέμα.

Κωστής Παλαμάς (Νέα Εστία, τ.  1, 15 Απριλίου 1927)