Φτάνουν στες πόλεις μας τες ταπεινές
στο κάθε τόσον οι σπουδαίοι.
Μας αγαπούν οσάκις πρόκειται
ν’ αγκαλιαστούν ξανά με μεγαλεία.
Θυμούνται από υποβολείς
καθένας μας πως λέγεται,
τι αγαπά και γιατί κλαίει.
Δεν ξεύρουν καν πώς λέγεται η πόλη μας:
Αγρίνιο, Άορνος, Αφίδναι;
Μετά τους χάνουμε ξανά.
Ξεχνούν τι αγαπούμε.
Θα ειπούν τα λόγια τα παρήγορα και σ’ άλλους.

Πόλη στην πόλη ταξιδεύουν εσαεί
με κηροζίνες κι αμόλυβδο ψέμα.

Το δύσκολο για μας
είναι ότι αφήνουν στο ξωπίσω τους,
τους πραιτοριανούς τους.