Χρόνε, όχι δε θα καυχηθείς πως όλο αλλάζω,
τις πυραμίδες σου ύψωσε με νέαν ορμή,
σαν νέο ή παράξενο δεν τις κοιτάζω,
δε είν’ παρ’ άλλο ντύμα σε παλιά μορφή.
Κοντά ‘ναι τα όριά μας, γι’ αυτό μαγευόμαστε
μ’ όσα παλιά σερβίρεις, καμωμένα μάλλον
για τους πόθους μας, δίχως καν να υποψιαζόμαστε
πως τα ‘χουμε ξαναγευτεί με τρόπον άλλον.
Το αρχείο σου το περιφρονώ καθώς και σε,
ούτε παρόν θαυμάζω ούτε παρελθόν.
ψέμα είναι ό,τι μας γράφεις κι ό,τι βλέπουμε
να φτιασιδώνεις με ρυθμό όλο βιαστικόν.
Τούτα, παίρνω όρκο, θα ‘ναι αιώνια, τι θα ειπώ
αλήθεια εσέ και το δρεπάνι σου αψηφώ.
(Σαίξπηρ, Σονέτο 123)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου