Τέλλος Άγρας-Σκοπός χαμένος

Σ΄ εκείνες τις αστροφεγγιές
που προμηνούν καλοκαιριές
μα που τ΄αχείλι πάει να φρίξει,
και που όλη η ψύχρα απ΄τη βραδυά
γίνεται μέσα στην καρδιά
πίκρα και κάματος και πλήξη,

εγώ δεν έμοιασα ποτές
με τους πικρούς τραγουδιστές
που – κάθε βράδυ σα σχολάνε –
απ΄τα παράθυρα περνούν
– που άξαφνοι ανέμοι τα σφαλνούν –
και τραγουδούν, πολλοί, και πάνε…

Κάτω απ΄ τον έντονο ουρανό,
τι μ΄ έχει κάνει, να πονώ
κι ως τόσο να σωπαίνω, εμένα;
και να γυρεύω μοιρασιά
απ΄ τη δική τους ζεστασιά
μες στα τραγούδια, εγώ, τα ξένα;

Δούλευα μέσα μου να πω
κ΄εγώ (ποιός ξέρει!) έναν σκοπό;
Αχ, κι΄ όσο αν τρίβη κι΄αν μαζώνη
τα χέρια μου, όμως δε μπορεί
ακόμα η φούχτα σου να βρη
και την ψυχή μου, που κρυώνη…

Καθημερινές, 1923-1930.