στον Κωνσταντίνο Μαρκόπουλο (1921-2004)
Βορείως βράχια κι αφάνες
σκιές που οσμίζονται σώμα
Nοτίως μνήμη κατάκοιτη
σε μορφή γαριφάλων
Άνωθεν ουρανός
με κραυγές και ζωστήρες
κι από κάτω αυτός
γονατιστός
ν’ αντλεί με τα χέρια
εμφύλιο χώμα
να ρίχνει το δισάκι στον ώμο
να φεύγει για το τελευταίο ταξίδι
κάτω απ’ την αψίδα ενός ουράνιου τόξου
(Μικρές ανάσες, Μελάνι, Αθήνα 2010)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου