"Εάν το "δακρυόεν γελάν" αποτελεί τη βάση της ελληνικής αρετής, που ανυψώνει στην ελληνική ευδαιμονία, ο ιστορικός άνθρωπος στο σύνολό του παρείδε το μυστικό τούτο σημείο, δηλαδή την ανάγκη του μεταπλασμού και όχι της εκρίζωσης του πόνου. Αντί τούτου απέβλεψε στο στείρο και φτωχό του κακέκτυπο, που ορίζει την υπέρβαση του πόνου δια της αποφυγής του. Έτσι επέτυχε να εξασφαλίσει την προσωρινή επιβίωση και την σωτηρία του, αλλά μόνο σαν καταστάσεις, που τις συνοδεύει ο ανηρωϊκός και ανενθουσίαστος τρόπος." ΕΞΥΠΝΟΝ ΕΝΥΠΝΙΟΝ, 49
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου