Willian Butler Yets-ΒΥΖΑΝΤΙΟ

Με τις μιαρές εικόνες της η μέρα ξεμακραίνει·
του βασιλιά η φρουρά κοιμάται μεθυσμένη·
σβήνουν κουβέντες και χαρούμενοι σκοποί
σαν της Αγια-Σοφιάς το σήμαντρο αντηχεί.
Ο τρούλος της στου φεγγαριού το βλέμμα
όλα του ανθρώπου τα καταφρονεί,
το χάος και τη σύγχυση όπου ζει,
το μένος και τη λάσπη που έχει στο αίμα.

Εμπρός μου ανάερο ένα φάσμα, είν’ άνθρωπος, σκιά;
μάλλον σκιά παρ’ άνθρωπος, φάσμα παρά σκιά·
γιατί η μούμια η φασκιωμένη του Άδη
μπορεί στ’ αλήθεια της Οδού το τυλιγάδι
να ξετυλίξει· τ’ άπνοο στόμα, το στεγνό,
τα χείλη τ’ άπνοα να καλέσει·
το υπεράνθρωπο κοιτώ με δέος, με ζέση·
ζωή εν θανάτω, θάνατο εν ζωή το προσφωνώ.

Να είναι θαύμα, μηχανή χρυσή, πουλί;
ούτε πουλί ούτε μηχανή, είναι θαύμα πιο πολύ,
σ’ ένα χρυσόκλωνο ριζώνει μες στ’ αστρόφως,
σαν και τους πετεινούς λαλεί που σφίγγει του Άδη ο ζόφος,
με το φεγγάρι χολιασμένο μες στη λάμψη
του αναλλοίωτου μετάλλου του ανοιχτά
περιφρονεί όλα τ’ άνθη, τα πουλιά,
κάνει το χάος στο αίμα μας να πάψει.

Νύχτα βαθιά, στον θρόνο εμπρός μια φλόγα πάλλει,
δεν τρώει κλαδιά, δεν σπίθισε απ’ τ’ ατσάλι,
δεν τη σκορπά ο βοριάς· φλόγ’ άλλη τη γεννά,
πνεύματα αιματογέννητα τριγύρω της τραβά
και στου χορού της μέσα εκεί τη δίνη
σβήνει το χάος, ξεψυχά η μανία
στης φλόγας της εκστατικής την αγωνία
που καίει τα πάντα κι άκαυτα τ’ αφήνει.

Δελφίνι το αίμα γίνεται κι η λάσπη, χίλια μύρια
πνεύματα να τ’ ανέβουν πολεμούν! Στα εργαστήρια
των χρυσικών του βασιλιά πέφτουν, χτυπούν!
Τα μαρμαρόστρωτα πατώματα σκορπούν
του μένους και του χάους τα σκότη,
τούτα τα φάσματα που όλο και νέα γεννάνε,
τούτο το πέλαγο που το τρυπάνε
πτερύγια δελφινιών, σημάντρων κρότοι.

1930

Πηγή:https://www.facebook.com/kostas.koutsourelis/posts/1522033264588180

Μετάφραση: Κώστας Κουτσουρέλης