Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης-Η διάθεση να χαρίσει ένα κόσμημα

Είμ’ ένας τεχνίτης που κάνει κοσμήματα
στις μεγάλες στιγμές βρίσκουν στολισμό ο λαιμός και τα δάχτυλα.
Θέλω ένα κόσμημα όχι συνηθισμένο.
Περιορίζουν οι κανόνες και το υλικό,
να γίνει το καινούριο που δεν υπήρχε μέχρι τη στιγμή
όχι απλός στολισμός.
Ευχαριστία στο ευγενικότερο πρόσωπο.
Ένα όνειρο που είδα.
Ήταν: η κίνηση που άνεμος γέρνει τον κλώνο του δέντρου.
Ο κορμός άσπρος με σκούρες σειρές από βαθύ βυσσινί
το σχήμα από τα φύλλα διπλωμένο
φαίνεται η ανάποδη όψη πιο θαμπή.
Ο τόνος ο χρωματικός μιας λόχμης.
Πράσινο.
Άσπρες κοκκίδες στην άκρη από το πριόνι του φύλλου.
Ο μίσχος του φυτού κίτρινος.
Μια σαύρα με χρώματα ποικίλα,
στέκεται στο φως,
η ουρά, πράσινο, μπλε προς το γκρίζο, περιβάλλει την πέτρα.
Ράχη πράσινη, σειρές από μελιτζανί και καφέ, λέπια.
Κεφάλι όμοιο με ατσαλένια πλεχτή προσωπίδα ιππότη.
Ήχος.
Μια εναλλαγή από βήματα
βήματα μικρού παιδιού στο ξύλινο πάτωμα, όταν κρατιέται
ακόμ’ απ’ το κάθισμα.
Τα στρογγυλωπά ποδαράκια γεμίζουν το ρευστό σχήμα του υποδήματος.
Όλα μαζί, ενωμένα στην απρόσωπη χαρά που αισθανόμουν.΄

(1936)
Από τη συλλογή Ποιήματα (Παλαιοντολογικά) (1988)