Έχω στον κήπο μου ένα παράξενο ζώο.
Κάτω από τα βαθύσκιωτα δέντρα, ανάμεσα στα λουλούδια
κυκλοφορεί ένα αγρίμι που ζητάει συνέχεια κι άλλη τροφή
ζητάει να πιει κι άλλο αίμα, να δροσιστεί με άλλα δάκρυα.
Έναν δυνάστη κρύβω στο σπίτι μου.
Μέρα νύχτα γυροφέρνει γρυλίζοντας
κι ούτε λεπτό δεν μ’ αφήνει να ησυχάσω
να περιποιηθώ τις πληγές μου επιτέλους να κοιμηθώ
να ξεχάσω για λίγο τον πόνο μου.
Με σκοτώνει αυτή η εξάρτηση.
Μάταια προσπαθώ να βρω λύση στο πρόβλημα.
Αν και το χειρότερο είναι πως έχω πια συνηθίσει
κι ούτε ξέρω τι θα’ κανα δίχως αυτό.
Κι όμως, αυτό το καταραμένο θηρίο
αυτό το αχόρταγο πλάσμα που μ’ έχει ρημάξει
έρχονται ώρες που δείχνει σαν να με σκέφτεται.
Σαν να με λυπάται, έρχεται και ξαπλώνει στα πόδια μου.
Κι αρχίζει κάτι σαν κλάμα
κάτι σαν κελάρυσμα ρυακιού αρχίζει να βγαίνει απ’ το
στόμα του.
Και τότε όλος ο κήπος αναθαρρεύει
κι ανοίγει ένα ένα τα φύλλα του.
Και τα λουλούδια βρίσκουν καινούργια χρώματα
κι αρχίζουν ξανά το τραγούδι τους τα πουλιά.
Και όπως εικόνα αχειροποίητη
λάμπει εκτυφλωτικά
τελειωμένο το ποίημα.
Από τη συλλογή: Οι μεταμορφώσεις των κήπων, 2003
Θανάσης Κωσταβάρας (1927-2007)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου