Μιλτιάδης Ν. Νικολάου-Ημερολόγιο από το μέτωπο (απόσπασμα)

Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 1941

Τη νύχτα νειρεύθηκα πως ήμουν στο χωριό και ότι περιπατούσα στα αλώνια με την Κατινούλα μου στα χέρια και ότι φίλησα τη Νιτσούλα μου και το πρόσωπό της ήτο γεμάτο λάσπη. Ο θεός να λυπηθεί το παιδάκι μου, γιατί το νειρεύτηκα πολλές φορές έτσι, επίσης διηγιόμουν στη γυναίκα μου και τους φίλους μου την κατάστασιν του πολέμου. Το πρωί φύγαμε από τον καταυλισμόν μας και πήγαμε πιο πάνω για να μη μας φθάνει το εχθρικόν πυροβολικόν. Ημέρα σήμερον ηλιόλουστος, ο Θεός βοηθός, αυτήν την στιγμή έλαβα γράμμα από την πεθεράν μου, άρχισα να μην υποφέρω την ξενητιάν από τη γυναίκα μου και τα προσφιλή κοριτσάκια μου. Έχω λίγες μέρες που μου λύνονται συχνά οι γκέτες και κάποιος μου είπε ότι πρόκειται να απολυθώ και για τον λόγον αυτόν το σημειώνω να ιδώ κατά πόσον θα αληθεύσει. Είθε ο Θεός να τον βγάλει αληθή. Εξακολουθούν οι επιδρομές των εχθρικών αεροπλάνων. Μεταξύ των διάφορων κακών το μεγαλύτερον όλων  είναι η βρώμα και οι ψείρες, δεν ημπορώ να το υποφέρω, ανάβει το κορμί μου, προπάντος το βράδυ όταν κοιμούμαι και τότε δεν φεύγει ο νους μου καθόλου από τη γυναίκα μου λόγω της καθαριότητας που είχε. Φθάσαμε στο σημείο να μην θέλομεν ήλιον από τον φόβον των αεροπλάνων. Γέμισε το κορμί μου καρούλες από τη βρώμα και τις ψείρες. Σήμερον διεδόθη ότι πέθανε ο Μεταξάς. Κατά πόσον αληθεύει άγνωστον, αλλά ενεποίησεν αίσθησιν μεγάλην και εις το ηθικόν του στρατού και μάλιστα ότι πέθανεν από συγκοπήν καρδιάς. Σήμερον έχει να λέγεται η εχθρική δράσις της αεροπορίας, αλλά δόξα σοι ο Θεός κάνω την προσευχήν μου να φυλάει εμένα, χάριν της γυναίκας μου και των κοριτσιών μου, και παρηγορούμαι λίγο.

Ο Μιλτιάδης Νικολάου γεννήθηκε το 1907 στο Δίστομο. Έβγαλε το δημοτικό και παρακολούθησε και σχολαρχείο (λύκειο της εποχής). Εξάσκησε το επάγγελμα του τσαγκάρη (του υποδηματοποιού, όπως σημειώνει στο ημερολόγιο...). Νυμφεύθηκε την Καΐλη Κονδυλία, με την οποία απέκτησε τρεις κόρες. Στις 10 Ιουνίου 1944, στη μεγάλη σφαγή στο Δίστομο, ναζί Γερμανοί εισέβαλαν στο σπίτι του και τους πέρασαν από ξιφολόγχη - ανδρόγυνο και δύο κόρες. Σώζεται η μεγαλύτερη και αγαπημένη του Νίτσα, του ημερολογίου. Αυτή κράτησε τόσα χρόνια απείραχτα, ανέγγιχτα, άφθαρτα, το ημερολόγιο, τα γράμματα, τα πολύτιμα κειμήλια του πατέρα. Έτσι έχουμε την ευκαιρία, τη χαρά, τη δυνατότητα, να μεταλάβουμε ζεστή, αείροη, αληθινή, πολύτιμη ζωή από τούτη την έκδοση. Στην κόρη του Μιλτιάδη, τη μοναδική της οικογένειας που επέζησε, διαπιστώνεται σημαντική υποδειγματική συνείδηση της ιστορίας, μνήμη που κάνει τον άνθρωπο να βγαίνει από τη δορά του ζώου και να αποτυπώνει στο άπειρο τη θέληση του να ενωθεί αρμονικά με τον κόσμο.

Πηγή: Βιβλιονέτ

Μιλτιάδης Ν. Νικολάου (1907-1944)

Πηγή: Μιλτιάδης Ν. Νικολάου, Ημερολόγιο από το μέτωπο, Αθήνα: Εκδόσεις Κασταλία, 60-61.