Έρχεσαι συχνά, όχι μόνο στον ύπνο.
Σε βλέπω πίσω από κλειστά τζάμια
ν’ ανεμίζεις απελπισμένος τα χέρια σου.
Κανένας ήχος δεν φτάνει από μέσα.
Μόλο που τα χείλη δείχνουν πως φωνάζεις
πως προσπαθείς να ουρλιάζεις
να προειδοποιήσεις, να διαμαρτυρηθείς
να ξεσηκώσεις τα πλήθη.
Έξω ο κόσμος χαμένος, ξοδεμένος στις έγνοιες του.
Άλλοι για μια στιγμή απορημένοι
άλλοι μ’ ένα είδος οίκτου, οι πιο πολλοί αδιάφοροι.
Και μόνον εγώ μαντεύω τι πασχίζεις να μεταδώσεις
Έτσι καθώς με κοιτάζεις επίμονα
άγριος φόβος με κυριεύει.
Κάνω πως δεν ξέρω τίποτα, πως δεν βλέπω.
Και σαν τον Πέτρο στην αυλή του Καϊάφα
είμαι έτοιμος να βεβαιώσω πως ουκ οίδα τον ’Άνθρωπο.
Πηγή:https://www.facebook.com/andreas.s.karakokkinos/posts/10220142872781211
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου