Δυο θάλασσες με κυνηγούν: η ζωή και ο θάνατος
δυο ρεύματα π' ανάθεμά τα στην καρδιά μου...
Ψάχνω για νά βρω μέσ' στο σκυλοπιωμένο κεφάλι μου
/δεύτερη κτητική αντωνυμία/
δε βρίσκω – νοημοσύνη. Δε μαρμάρωσα τίποτα.
Να παίξουμε τους άνεμους
να παίξουμε γλυκά τους κολασμένους.
Τι βρέφος ηδυνόμενο το ποίημα κι ο φουκαριάρης ο Ιησούς
μ' ένα πορτοκαλένιο σωβρακάκι
κρεμιέται κάθε χρόνο στα έαρα.
Η τέχνη μας: η φριχτότερη του εγώ μεταμφίεση.
Νίκος Καρούζος, Ο ζήλος του μη-σχετικού με παροράματα, Αθήνα: Πολυπλάνο 1980.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου