Μην πας σ' αυτή την καληνύχτα ευγενικός
Να φλέγονται, να μαίνονται τα γηρατειά στο κλείσιμο της μέρας πρέπει˙
Οργίσου, ναι οργίσου για τον θάνατο ετούτον του φωτός!
Κι αν οι σοφοί θαρρούνε στα στερνά, πως το σκοτάδι είναι σωστό
Αφού τα λόγια τους την αστραπή δεν πιάσαν,
Μην πας ευγενικά στο θάνατο ετούτον του φωτός!
Καλοί άνθρωποι, στο κύμα το στερνό, θρηνούν πόσο λαμπρά
Θα χόρευαν οι αδύναμές τους πράξεις σε πράσινο μυχό
Οργίσου, ναι οργίσου, για τον θάνατο ετούτον του φωτός!
Άγριοι, που είδαν κι ύμνησαν στην πτήση του τον ήλιο τον λαμπρό
Και έμαθαν, τόσο αργά, και θρήνησαν για τη δική του τροχιά
Μην πας ευγενικά στο θάνατο ετούτον του φωτός!
Και όσοι, με το πόδι τους στο μνήμα, μισότυφλοι κοιτούν
Τα άδεια τους μάτια σα μετεωρίτες θα έλαμπαν, θα ήταν χαρωπά
Οργίσου, ναι οργίσου, για τον θάνατο ετούτον του φωτός!
Και συ πατέρα μου, εδώ, στον λάκκο αυτό τον θλιβερό
Κατάρα, κι ευλογία δωσ’ μου τώρα μ’ οργισμένα δάκρυα, παρακαλώ.
Μη πας σ’ αυτή την καληνύχτα ευγενικός
Οργίσου, ναι οργίσου, για τον θάνατο ετούτον του φωτός!
Mετάφραση: Μαριάννα Παπουτσοπούλου
.....................................................................................................................................................................
Μην αφήνεστε σ’ αυτή την όμορφη νύχτα
Μην αφήνεστε σ’ αυτή την όμορφη νύχτα
Τα γηρατειά πρέπει να καίνε και να παραληρούν στο δειλινό˙
Οργιστείτε, οργιστείτε για το θάνατο της μέρας.
Οι σοφοί μαθαίνουν τελικά πως το σκοτάδι έχει δίκιο,
Γιατί οι λέξεις τους δεν έδωσαν ούτ’ έφεραν την αποκάλυψη, κι όμως
Μην αφήνεστε σ’ αυτή την όμορφη νύχτα.
Άνθρωποι καλοί, τελευταίος αποχαιρετισμός, φωνάζοντας πόσο φωτεινές
Οι εύθραυστες πράξεις τους ίσως θα χόρευαν σ’ έναν κόσμο αγάπης,
Οργιστείτε, οργιστείτε για το θάνατο της μέρας.
Άνθρωποι άγριοι που άρπαξαν και τραγούδησαν τον ήλιο που πετούσε,
Μαθαίνουν, αργά πια, πώς θρήνησαν σαν έφευγε,
Μην αφήνεστε σ’ αυτή την όμορφη νύχτα.
Άνθρωποι ανήσυχοι, κοντά στο θάνατο που βλέπουν θαμπωμένα
Μάτια τυφλά φλογίζονται σαν μετεωρόλιθοι μα είναι εύθυμα,
Οργιστείτε, οργιστείτε για το θάνατο της μέρας.
Και συ, πατέρα μου, εκεί πάνω στο θλιμμένο ύψος,
Καταράσου, ευλόγησε, εμένα τώρα με τα άγριά σου δάκρυα , προσεύχομαι.
Μην αφήνεσαι σ’ αυτή την όμορφη νύχτα,
Οργίσου, οργίσου για το θάνατο της μέρας.
Μετάφραση : Βίλκη Τσελεμέγκου – Αντωνιάδου
......................................................................................................................................................................
Μη στέργεις ήσυχα να πας σε νύχτα ευλογημένη
Μη στέργεις ήσυχα να πας σε νύχτα ευλογημένη
ας καίνε , ας παραληρούν όταν τελειώνει η μέρα
τα γηρατειά κι ας μαίνονται όταν το φως πεθαίνει.
Σοφοί, που ‘δαν το δίκαιο σκοτάδι να προσμένει,
γιατί δεν χρησμοδότησαν με φλόγες στον αέρα
δε στέργουν ήσυχα να παν , σε νύχτα ευλογημένη .
Όσοι αγαθοί φωνάζοντας στο κύμα που βαθαίνει
πως σ’ ακρογιάλι πράσινο θα χόρευε μια μέρα
κάθε τους πράξη , μαίνονται όταν το φως πεθαίνει.
Όσοι τρελοί τραγούδησαν τον ήλιο που πεθαίνει
κι αργά πολύ κατάλαβαν πως τον θρηνούσαν , πέρα
δε στέργουν ήσυχα να παν , σε νύχτα ευλογημένη.
Όσοι αυστηροί που στα στερνά τους βλέπουν τυφλωμένοι
ότι μπορούν μάτια τυφλά ν΄αστράφτουν στον αιθέρα
και να γιορτάζουν , μαίνονται όταν το φως πεθαίνει.
Κι όσοι πηγαίνουνε ψηλά στη θλίψη που σε υφαίνει ,
κατάρα δώσε μου κι ευχή το δάκρυ σου , πατέρα .
Μη στέργεις ήσυχα να πας σε νύχτα ευλογημένη.
Να μαίνεσαι , να μαίνεσαι όταν το φως πεθαίνει.
Μετάφραση Διονύσης Καψάλης
___
Ευγενικά να μην την πεις την καληνύχτα την στερνή
Ευγενικά να μην την πεις την καληνύχτα την στερνή·
πρέπει να καίνε, ν’ αλυχτούν αποβραδίς τα γερατειά·
αντιστάσου, αντιστάσου στου φωτός την αρπαγή.
Ως κι ο σοφός, που δίκαιη την μαύρη νύχτα θεωρεί,
αφού δεν του ξημέρωσαν αλήθεια οι λέξεις του καμιά,
ευγενικά δεν θα την πει την καληνύχτα την στερνή.
Ως κι οι καλός, που λέει πικρά στο κύμα, πριν να τον καταπιεί,
πως θα ’ταν δίκαιο να χαρεί μια πράσινη ακρογιαλιά,
αντιστέκεται κι αυτός στου φωτός την αρπαγή.
Ως κι ο τρελός, που κυνηγά τον ήλιο και μοιρολογεί
την πτώση του, νομίζοντας την πτήση του πως τραγουδά,
ευγενικά δεν θα την πει την καληνύχτα την στερνή.
Ως κι ο σπουδαίος, στο τέλος του, που βλέπει με την κοφτερή
ματιά του πόσο όμορφα λάμπουν τα μάτια τα τυφλά,
αντιστέκεται κι αυτός στου φωτός την αρπαγή.
Και σένα, εκεί, πατέρα μου, στης θλίψης σου την κορυφή,
σ’ εκλιπαρώ -κατάρα, ευχή τα δάκρυα σου τα καυτά-
ευγενικά να μην την πεις την καληνύχτα την στερνή.
Αντιστάσου, αντιστάσου στου φωτός την αρπαγή.
Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας
Do Not Go Gentle Into That Good Night
Do not go gentle into that good night,
Old age should burn and rave at close of day;
Rage, rage against the dying of the light.
Though wise men at their end know dark is right,
Because their words had forked no lightning they
Do not go gentle into that good night.
Good men, the last wave by, crying how bright
Their frail deeds might have danced in a green bay,
Rage, rage against the dying of the light.
Wild men who caught and sang the sun in flight,
And learn, too late, they grieved it on its way,
Do not go gentle into that good night.
Grave men, near death, who see with blinding sight
Blind eyes could blaze like meteors and be gay,
Rage, rage against the dying of the light.
And you, my father, there on that sad height,
Curse, bless, me now with your fierce tears, I pray.
Do not go gentle into that good night.
Rage, rage against the dying of the light.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου