Δημήτρης Νικηφόρου-Ειμαρμένη

Κατά κάποιον γελοίο τρόπο
η ζωή μου αποτυπώθηκε σε πανιά.
Απ' τις φασκιές που με στρίμωξαν βρέφος,
στα τρύπια πανό που ξεθώριασε η βροχή,
στις οθόνες συνοικιακών κινηματογράφων
όπου παιζόταν το ίδιο έργο με άλλο τίτλο•
από κουρελιασμένα στις σπιλιάδες καραβόπανα,
στα καναβάτσα που έτρωγα τα μούτρα μου.
Ό,τι αγάπησα με πήρε κατόπι ως τις σημαίες
που κρέμονταν μεσίστιες στην άπνοια
ή ανέμιζαν κίτρινες στις βάρκες των εμιγκρέδων.
Όλες οι ήττες μου
μπαλώθηκαν με ρετάλια περηφάνιας,
ξάπλωσαν σε δροσερά στρωσίδια
θνησιγενών μα κραταιών ερώτων,
στέγνωσαν στις ευρύστερνες ακρογιαλιές
πάνω στα δίχτυα των ψαράδων
μαζί με κοχύλια και χρυσαφένια λέπια,
τρύπωσαν στα εσώρουχα ποθητών γυναικών,
σε σάβανα προσδοκιών,
σε πάνινα παπούτσια εποχιακής χρήσης...
Με τον ίδιο γελοίο τρόπο,
στο νου μου αμέτρητες τα πρόδωσα φορές,
τα τσαλαπάτησα, τους έβαλα φωτιά,
μα κάθε τόσο, με πάθος που άγγιζε την παράνοια,
πόνταρα πάνω τους στα γεμάτα,
τα' παιζα, τα' χανα κι έμενα ρέστος πανί με πανί.
.
.Δημήτρης Νικηφόρου

«Τ' αδέσποτα σκυλιά τρώνε ό,τι βρουν» 2003.

Πηγή: https://www.facebook.com/dimitris.houndimi/timeline…