Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2019

Ανδρέας Κάλβος- «To Φάσμα»





Τὸ Φάσμα

στροφὴ πρώτη.

Τὸ πνεῦμα μου σκοτίζεται·
ἡ γῆ ὑπὸ τὰ ποδάρια μου
γέρνει· ἀθελήτως τρέχω
ὡσὰν ἀπὸ μίαν ράχην
βουνοῦ, εἰς λαγγάδι. 5


β´.
Μὲ σέρνει ἡ τύχη. Ὤ, πόση
νύκτα ἐμαζώχθη αὐτοῦθε
καὶ φόβος, ὅπου πέφτοντας
ἐμβαίνω· σπήλαιον εἶναι
ἢ χάσμα τοῦ ᾅδου; 10

γ´.
Ἐλύθησαν οἱ ἄνεμοι·
σφοδροί, σφοδροὶ ἐδῶ μέσα
ὡς φουσκωμένα, χύνονται,
ποτάμια ἀπὸ πολλὰ
χειμέρια νέφη. 15

δ´.
῾Σ τὸν θόρυβον σηκόνονται,
φωναὶ συχναὶ καὶ ἀσήμαντοι,
ὡς μακρὰν εἰς τὴν θάλασσαν
στεναγμοὶ πνιγομένων
μυρίων ἀνθρώπων. 20

ε´.
Βλέπω, βαθιά, μίαν σπίθα·
πλησιάζει· μεγαλόνεται·
ὡσὰν κύκλος ἀμέτρητος,
ὡς πέλαγος φλογῶδες
ἐμπρός μου ἁπλώθη. 25

ς´.
Ἐλεεινὰ ναυάγια
πλέουσιν αὐτοῦ. Μεγάλον
κορμὶ νεοσπαραγμένον
περνάει, καὶ ὡς σῶμα φαίνεται
μῖας βασιλίσσης. 30

ζ´.
Ὦ Ἑλλάς!... -Ἰδού χιλιάδες
παιδιῶν ἔτι εἰς τὰ σπάργανα
περνάουν, κ᾿ εἰς κάθε στῆθος
ἕνα μαχαῖρι στέκεται
καταχωσμένον. 35

η´.
Κοράσια, ἰδού, μητέρες
περνάουν. Ἔλαμπον πρῶτα
τὰ πλήθη αὐτῶν σὰν ἄστρα·
ἐχαίροντο, καὶ τ᾿ ἅρπαξε
θανάσιμη ὥρα. 40

θ´.
Ἔχουσι τῶν στεφάνων τους
μαδημένα τὰ ρόδα,
γυμνὰ τ᾿ ἄσπρα βυζία τους,
μιασμένα ἀπὸ τὰ χείλη
ἀγρίων βαρβάρων. 45

ι´.
Νά, καὶ οἱ σωροὶ περνάουσι
τῶν μαχίμων ἀνθρώπων,
ἔνδοξοι ναῦται, ἀείμνηστοι,
ἀνδρεῖοι στρατιῶται
κ᾿ ἥμερος ὄχλος. 50

ια´.
Ματαίως τὸ ἀκονισμένον
ἐγύμνωσαν σπαθί τους·
δάφνας ματαίως ἐμάζωξαν·
πᾶσαν ἐλπίδα ὁ ἄνεμος
ἔξαφνα ἐπῆρε. 55

ιβ´.
Ἔρημη τώρα ἡ θάλασσα
εἶναι· καὶ ἰδοὺ μακρόθεν,
ὡς νέφη εἰς τὸν ὁρίζοντα
ἑσπερινόν, ῾ξανοίγω
γῆν καὶ νησία. 60

ιγ´.
Ἐγκρημνισμέναι πόλεις
φαίνονται αὐτοῦ, καὶ λείψανα
πύργων, ναῶν, χωρίων·
ἄροτρα, βάρκες καὶ ἅρματα
ἠμελημένα. 65

ιδ´.
Ζῶντα δὲν βλέπω· οὔτ᾿ ἄφησε
κἂν ἕνα ἡ σκληρὰ τύχη
ἐπάνω εἰς τέτοιον θέατρον,
τ᾿ ἔθνους ῾νὰ κλαίῃ τὴν ἄωρον
τρισάθλιον μοῖραν. 70

ιε´.
Μεγάλη, τρομερή,
μὲ᾿ τὰ πτερὰ ἁπλωμένα,
καθὼς ἀετὸς ἀκίνητος,
κρέμεται ῾ς τὸν ἀέρα
῾ψηλὰ ἡ Διχόνοια. 75

ις´.
«Ἐγώ,» φωνάζει, «ἐγὼ
»ἀπὸ τὸν κόσμον ἔσβυσα
»ἕνα λαόν· καὶ ταύτην
»τὴν γῆν ἐξολοθρεύσασα
»τώρα ἑορτάζω.» 80

ιζ´.
Οὕτως εἰποῦσα ἡ δύσφημος,
χύνει, ἀπὸ δυὸ ποτήρια
αἷμα καὶ πορφυρίζονται
πάντες οἱ οὐράνιοι κάμποι,
ἡ γῆ καὶ ἡ νῆσοι. 85

ιη´.
Ἐλύθη, ἐλύθη ὡς ὄνειρον
τὸ φάσμα. Καθαρώτατος
ὁ ἀέρας καταβαίνει
καὶ δροσίζει τὰ χείλη μου
καὶ τὴν ψυχήν μου. 90

ιθ´.
Ὦ Ἑλλάς! - ὦ πατρίς μου!
ἐλπίδων γλυκυτάτων
μήτηρ! σὲ βλέπω ἀκόμα
ζῶσαν καὶ μαχομένην,
καὶ ἀναλαμβάνω. 95

κ´.
Φύγε, φύγε τὸν κίνδυνον,
διὰ τὸν σταυρὸν ποὺ πλύνεις
μὲ τ᾿ αἷμά σου· διὰ τ᾿ ὄνομα
τῆς ἱερᾶς τῶν τέκνων σου
ἐλευθερίας. 100

κα´.
Ἕως σήμερον σὲ ὠφέλησαν
τοῦ νοὸς ἡ θεόπνευστος
φλόγα, καὶ τὰ μεγάλα,
ἀνέλπιστα, ἀναρίθμητα
ἔργα, καὶ ἡ δύναμις. 105

κβ´.
Ἀλλ᾿ ἔφθασεν ἡ ἡμέρα
κινδύνου· ἡ δοξασμένη
δάφνη τῆς κεφαλῆς σου
τρέμει· κ᾿ ὁ ἐχθρὸς προσέχει
῾νὰ τὴν ἁρπάξῃ. 110

κγ´.

Μάθε ὅτι εἰς τοὺς χοροὺς
τῶν πολέμων, ὡς ἔσωσεν
ἡ ἀνδρεία τὸν στρατιώτην,
οὕτω εἰς αὐτοὺς ἡ ὁμόνοια
σόνει τὰ ἔθνη. 115

Ανδρέας Κάλβος- Ιωαννίδης (Απρίλιος 1792 – 3 Νοεμβρίου 1869)

«Λυρικά» (αρχικός τίτλος «Νέες Ωδαί »), 1826.

Ανδρέα Κάλβου, Ωδαί. Ωκεανίδα 1997.

Δεν υπάρχει διαθέσιμη περιγραφή για τη φωτογραφία.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου