Ειρήνη Παραδεισανού - Γιαννούλης Χαλεπάς

Ο σάτυρος μου γελά μεθυσμένος.
Στο μάρμαρο ξυπνάει το τρέμουλο.
Καρφώνεται στιλέτο στον κρόταφο.
Με προγγάει.

Τα νύχια μου σπάσαν.
Τρέχουν αίμα τα δάχτυλα.
Η μπίλια του ματιού αλώβητη
εκεί να με δείχνει.

Γίνεται το έργο να στέκει πιο πάνω απ' το χέρι του πλάστη.

Γίνεται.

Όταν ξυπνά το άλλο του μάτι τη νύχτα.
Αυτό που στοχεύει στην αντίπερα όχθη
με του Διονύσου το ξεδιάντροπο γέλιο.

( Στη φλέβα της πέτρας , Βακχικόν 2018 )