Πως η δυστυχία είναι κοινή για όλους µας
Όπως και η χαρά
Πως πρέπει να πάψουµε να θάβουµε συνεχώς τις ελπίδες µας
Και να βουλιάζουµε στη λησµονιά
Πως πρέπει να πιστέψουµε ότι κάτι µπορεί να κάνει ακόµα η ποίηση
Έτσι που οι στίχοι µας να µην σωριάζονται άδικα σε µατωµένα σεντόνια
Ούτε να είναι προσάναµα για να ζεσταθεί η µοναξιά µας
Αλλά να γίνουν προάγγελοι µιας άλλης νέας ζωής
Για όλους τους ανθρώπους
ΠΗΓΗ: Τ.Βαρβιτσιώτης, Οι Δρόµοι του Ουρανού, Αθήνα, Αρµός, 2006, σ. 18.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου