Αλήθεια, μήπως αυτά ήσαν ο Θεός, και όχι εκείνος ο ηθικολόγος τύραννος και τιμωρός κριτής – τουτέστιν ένας μεγάλος Άρχων φωτεινός, αυτόφωτος, τελείως άσχετος με τας εννοίας του Καλού και του Κακού; Μήπως εν τη ουσία των πραγμάτων δεν υπήρχε καμία ηθική, ούτε ανάγκη ηθικής, για να διαρθρωθή και υπάρξη ο κόσμος; Μήπως, μα τον Θεόν, ο μόνος Θεός ήτο ένας τεράστιος και παντοδύναμος Ψώλων, και, ουσιαστικώς, υπήρχαν μόνον ηδοναί, δια του πανίσχυρου Πέους του και του υπερπλουσίου σπέρματός του χορηγούμεναι; Και μήπως αι ηδοναί αυταί, τουτέστιν οι ερωτικαί, ήσαν αι πράξεις εκείναι, που πλησίαζαν ασυγκρίτως περισσότερον απ’ οτιδήποτε άλλο τους ανθρώπους προς τον μεγαλοψώλονα Θεόν, τον απόλυτο Πλάστην και Κτήτορα του κόσμου…;
Μέγας Ανατολικός, τ. 1.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου