Νικηφόρος Βρεττάκος- Η νύχτα και το κερί

Φαγωμένα, καμπούρικα, τρέχουν τα χέρια.

Το μεροκάματο είναι το μόνο τους άνθος.

Φουχτιάζουν το μέταλλο φουχτιάζουν το κάρβουνο,

γαντζώνουν σαν νύχια γερακιού το ψωμί.

Ο μισθός των ανθρώπων δε φτάνει να βλέπουν.

Δε φτάνει νʼ ακούν, νʼ αγαπούν

και να σκέφτονται.

Η μεγάλη στρατιά τους:

ένα ποτάμι, ατέλειωτο, άμορφο.

Ο μισθός τους δε φτάνει να γίνουνε πρόσωπα.

Κι ο λόγος, το ξέρω, δεν φτάνει ως τη μαύρη

μάζα τους, ούτε σαν σταγόνα λαδιού.

Κι ο λόγος μου, λόγος του καιόμενου αίματος,

δε φτάνει για τίποτα. Σε μιʼ απέραντη νύχτα

μοιάζει σα νάχω μόλις ανάψει

ένα κερί.

Νικηφόρος Βρεττάκος, Το βάθος του κόσμου, 1961.