Πρώτα έχουμε ένα κενό στο στομάχι
ακολουθούμενο από ενός σκέτου βάρους την αίσθηση,
και κρατάει μέχρι να νιώσουμε το τράβηγμα των λουριών στους ώμους
και το άνθος του μεταξιού ν’ ανοίγει από πάνω μας.
Κατόπιν η αναπνοή ξαναβρίσκει τον ρυθμό της
και του κόσμου η τάξη αποκαθίσταται στα μάτια μας:
τα χωρισμένα χωράφια, τα σπίτια και τα δέντρα,
οι καπνοί της πόλης που εξαχνώνονται προς το ποτάμι.
Μέχρι να μας πιάσει η βαρύτης στην απόχη της
εμάς και τα τεχνητά φτερά μας,
πέφτουμε προς της γης την επιφάνεια ιλιγγιώντες
αλλά και αχόρταγοι γι’ αέρα που δεν μας ανήκει.
Horacio Castillo (1934-2010)
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου