Ευτυχής εγώ, νύχτα, νύχτα γεμάτη λάμψη·
ω κλίνη που σ΄ έκαναν ευτυχισμένη οι μεγάλες μου ηδονές·
πόσα λόγια είπαμε με άφθονα κεριά·
παλαίματα όταν έπαιρναν τα φώτα·
άλλοτε με γυμνά στήθια πάλευε μαζί μου,
ο χιτώνας άνοιγε αργά·
κι άλλοτε άνοιγε τα βαριά απ' τον ύπνο βλέφαρά μου,
απιθώνοντας τα χείλη της πάνω τους·
κι ήταν το στόμα της που 'λεγε: Ακαμάτη!
Σε πόσες διαφορετικές περιπτύξεις τ΄ άστατα μπράτσα μας,
τα φιλιά της, πόσα, έμεναν στα χείλη μου.
«Μη μεταβάλλεις την Αφροδίτη σε τυφλή κίνηση,
τα μάτια είναι οι οδηγοί του έρωτα,
ο Πάρις γυμνή πήρε την Ελένη που 'βγαινε απ' το κρεβάτι
το γυμνό σώμα του Ενδυμίωνα, λαμπρό δολωμα για την Άρτεμη,»
-έτσι τουλάχιστον λένε.
Όσο σμίγουν οι μέρες μας, χορταίνουμε τα μάτια μας αγάπη·
γιατί η μεγάλη νύχτα ρίχνεται πάνω σου
κι η ημέρα όπου καμία ημέρα δεν ξαναγυρίζει.
Άμποτε οι θεοί να 'ριχναν πάνω μας τις αλυσίδες,
για να μην έρθει η μέρα να τις λύσει.
Ανόητος όποιος θα 'βαζε όρια στην τρέλλα του έρωτα,
γιατί ο ήλιος θα οδηγήσει μαύρα αλόγατα,
η γη θα βγάλει στάρια από τη σίκαλη,
το ποτάμι θα κυλάει προς τις πηγές του,
προτού να μάθει ο έρωτας το μέτρο,
τα ψάρια θα κολυμπάνε σε ξερά ποτάμια.
Όχι, όσο γίνεται ακόμα, ο καρπός της ζωής ας μην τελειώσει.
Τα ξερά στεφάνια ρίχνουν τα πέταλά τους,
οι βέργες τους γίνονται καλάθια,
σήμερα παίρνουμε τη μεγάλη ανάσα των εραστών,
αύριο θα είμαστε έγκλειστοι της μοίρας.
Αν και δίνεις όλα σου τα φιλιά,
δε δίνεις παρά λίγα.
Και δε μπορώ να γυρίσω σε άλλη τα βάσανά μου,
δικός της θα είμαι και νεκρός,
αν αυτή μου χαρίζει τέτοιες νύχτες,
μεγάλη ειν' η ζωή μου πολύχρονη,
αν μου δώσει πολλές,
θεός είμαι τότε.
(1917)
Ezra Pound (Hailey Idaho 30 Οκτωβρίου 1885 – Bενετία 1 Νοεμβρίου 1972)
Πηγή: Ezra Pound, Personae, Εκλογή απ' τα Κάντο, Τα Κάντο της Πίζας, Μετάφραση: Ηλίας Κυζηράκος. Αθήνα: Δωδώνη 2018, σσ. 127-128.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου