Γιώργος Καφταντζής - Εικοσιτρείς εκτελέσεις (Δύο Ποιήματα)

Η ενδέκατη

Ο πέμπτος μελλοθάνατος
ένας τοσοδά κοντούλης
ανθρωπάκος
με κοιλίτσα
συλληφθείς τυχαίως
άδικα προσπαθούσε
να καταλάβει - αυτά που διάβαζαν
ένας Γερμανός αξιωματικός
και ο παπάς.
Πολύ περισσότερο
για ποια αιτία
ο επί κεφαλής
σηκώνοντας ένα σπαθί
τσίριξε - και η φωνή του
χύθηκε - σαν παγωμένο νερό
σ’ αναμμένο μαγκάλι με κάρβουνα
«Επί σκοπόν!
Έτοιμοι!
Πυρ!»
Τότε - σχεδόν χάραζε
και ο ανθρωπάκος
χωρίς κίνηση - χωρίς ήχο
δηλαδή τα «ζήτω η λευτεριά»
και τα τοιαύτα
έπεσε
αρχίζοντας αμέσως
να σκουριάζει.
Όταν έφεξε καλά
ο ανθρωπάκος
ήταν - ένας σπασμένος κοριός
στο άσπρο πουκάμισο
του Γενάρη.

Δέκατη όγδοη

Σα λεμονιά κίτρινη την πλαγιά που ευεργετούσε
σείστηκες, το πράο κελάρυσμα της φλέβας
ως να σβήσει ο σκοτεινός άνεμος
το φως των μαλλιών σου ξεφυλλίζοντας.

Μέσα στο Μύρκινο ήσουνα μια δανεισμένη
μολπή, τώρα ούρλιασμα έχεις γίνει
κι ο μέγας κηπουρός που τα μάτια αναποδογυρίζει
με αχνιστές κοπριές σ’ ανακατώνει.

Από τη συλλογή Εικοσιτρείς εκτελέσεις

Πηγή: http://www.poiein.gr/2009/05/14/aethnaio-eaooaioaetho-dhiethiaoa-aieieuacoc-oueei-aeuiico-oueeao/