Βύρων Λεοντάρης - Δύο Ποιήματα

 

Λόγια που σηκωθήκαν κι έφυγαν στη μέση μιας συνομιλίας

ανείπωτα...

Τώρα τις νύχτες βγαίνουν παθιασμένα επιστρέφουν να ειπωθούν

Αλλά κανείς... Έχουν σκορπίσει πια οι παρέες

μετατοπίστηκαν ανεξιχνίαστα και τα σπίτια

Μόνο η καγκελόπορτα, μια καγκελόπορτα κενού, κι ο Σκύλος

‒και χάνονται σαν τοξικομανείς στα σκοτεινά σοκάκια της γραφής

Έτσι κι εγώ επιστρέφω στο ατέλεστο

Τα ανείπωτα μιλώ γράφω και γράφομαι

Ήμουν κι εγώ εδώ..., φωνάζω, αλλά κανείς

Μη με γαβγίζεις, Σκύλε, και μη μου χυμάς

Ήμουν κι εγώ εδώ

εδώ πού χάνομαι εδώ που θα χαθώ

*

Μέσα μας

τα ερείπια όσων μέλλουν να συμβούν

τα ερείπια αυτών που μέλλουμε να γράψουμε

─Τι χτίζετε, φώναζε ο γέρος ξεναγός

υψώνοντας αλλόφρονα τα χέρια κουτσοφτερακίζοντας

ανάμεσα στα ερείπια της γραφής

Προς τι οι θεόρατοι ναοί, τα σμιλεμένα ποιήματα,

τα θαυμαστά μεγάλα έργα;

Το ερείπιο είναι το αρχέτυπο

Οι μορφές επινοήσεις

─Νεκρέ, είπε η Στιχομάντισσα,

δύσκολο θάνατο έχεις να διαβείς

Απ’ το βασίλειο της Μνήμης φεύγοντας

μακριά θα πορευτείς περιπλανώμενος

γυρεύοντας το Τι.

Βλέπω στις ερημιές να σου χιμούν ρεκάζοντας τέρατα απαντήσεις

να σου κατασπαράξουν το αίνιγμα

ώσπου να φτάσεις κάποτε στη χώρα που την κατοικούν οι αντιλέξεις

Τόσο πυκνές που έλκουν πίσω και ρουφάν το νόημά τους

Καμιά απολύτως μαρτυρία δεν έχουμε για αυτές

Και δεν αρκεί να ονοματίσεις κάτι για να υπάρξει

                                                                                          (Εν γη Αλμυρά, 1996)