Νικόλαος Πουλινάκης - Άκεφο ξόμπλιασμα

Τις νυχτερινές ώρες στο προσκέφαλό μου

γέρνουν λόγια μισοτελειωμένων ποιημάτων.

Μου ζητούν ρουσφέτι.

Μου ζητούν να τ΄ αγγίξω.

Να τα κάνω ζωή.

Άξαφνα ριζώνει

το αίμα τους βαθιά μου.

Αποβραδίς με αφήνουνε μισό.

Ο κατάλευκος κόρφος τους

με παίζει στα ζάρια.

Σαν φιλί γιορτής.

Σαν χασομέρι σκόλης.

Ενώ μουσκεύω μέχρι το κόκαλο

σηκώνοντας τον σταυρό τους.

Ενώ στην πιάτσα του νοτιά

σπαρταρώ σαν ουρανός

που τον σφάζουν στο γόνατο

επιτήδειοι ρουφιάνοι καιροί.

Αποβραδίς με πολεμούν λόγια

μισοτελειωμένων ποιημάτων.

Ανερυθρίαστα με ρίχνουν καταγής.

Να μοιάζω θυμωμένο άκεφο ξόμπλιασμα.

Για να με περισυλλέξουν αργότερα

σε σάκους απορριμμάτων.

Τώρα πια δεν με λαλούν.