Μια μέρα σαν θα πούμε : » Ήταν ο καιρός του ήλιου,
Θυμόμαστε φώτιζε και το πιο μικρό κλαδί,
Και τη γερασμένη γυναίκα όσο και την εκστατική παιδούλα,
Ήξερε να δίνει στ’ αντικείμενα το χρώμα τους μόλις απάνω τους ακουμπούσε,
Ακολουθούσε το άλογο καθώς έτρεχε και σταματούσε μαζί του,
Ήταν ο αλησμόνητος καιρός που βρισκόμαστε στη Γη,
Κοιτάζαμε περίγυρα με τα μάτια μας που γνωρίζανε
Τ’ αυτιά μας καταλάβαιναν την κάθε απόχρωση του αιθέρα,
Κι όταν το βήμα του φίλου προχωρούσε το ξέραμε,
Μαζεύαμε ένα λουλούδι όπως ένα γυαλιστερό χαλίκι,
Τον καιρό που δεν μπορούσαμε ν’ αδράξουμε τον καπνό…
Α! Είναι το μόνο που τα χέρια μας θα πιάνανε τώρα.
Jules Supervielle (16 Iανουαρίου 1884 – 17 Μαΐου 1960)
Μετάφραση: Ανδρέας Καραντώνης
Πηγές:http://logocafe.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου