Την καρτερώ από τα χαράματα.
Της στήνω ξόβεργες, της τραγουδάω.
Την δελεάζω με λέξεις πουλιών.
Τόσον καιρό
ούτε μια μέρα δεν την είδα στο δάσος να πετά.
Ίσως να πέρασε νωρίς όταν κοιμόμουν.
Μα τι να κάνω; Να χάσω και τον ύπνο μου;
Στο τέλος παραιτήθηκα.
Μάζεψα τα πεντέξι μαδημένα της φτερά
που βρήκα πίσω από τον φράχτη.
Άρχισα να δουλεύω στο χαρτί
πυρετικά.
Μα είναι λειψή η συγκομιδή
και πώς να κάμω παραδείσιο το ποίημα;
Φωτεινή Βασιλοπούλου, Αμείλικτο Νερό. Οι Εκδόσεις των Φίλων: Αθήνα 2019.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου