Σταλάζει η πρωινή δροσιά από κάθε φύλλο
του Κήπου. Αν και υγρασία είναι, εντούτοις ασφαλώς
πολλή η Χαρά. Περιδιαβάζει ο Διαβάτης,
ενώ αρχικώς εβγήκε για Δουλειά. Συντέμνει κάπως,
όχι σε χρόνο, μόνο από διάθεση,
το χρέος του για δουλειά. Αλλά όμως κέρδος
κομίζει από την πρώτη τρυφερότητα της Ημέρας.
Ευεργεσία του 'ρχεται, όθε δεν εζητήθη.
Δρόσο Ψυχής, όθε δεν αναμένετο. Πώς όλες οι Ώρες
οι ακολουθούσες την Πρωίαν ευλογούνται.
Πώς άυλον αποτύπωμα τους μένει. Ακόμη η Εσπέρα
έρχεται, με χαμήλωμα των φώτων και με αστέρια,
και μένει, φως εωθινό. Διαρκεί μέχρι του ύπνου.
Και κατακλίνεται ευτυχής εκείνος ο Διαβάτης,
τυλίγεται στο σύνηθες της Ησυχίας σινδόνι
και μόνος δεν αισθάνεται: τυλίγεται η ψυχή του
με φως γαλήνης όχι ξένον, όχι αλλότριο
της δρόσου αυτής, που αντίκρισε, σαν έβγηκε, το πρωί.
Τάκης Παπατσώνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου