Ε.Ρ. Ρουσσάκης-Ποίηση της ήττας

Στον Μ. Αναγνωστάκη


Η άφιξη πριν την αυγή

Τα μεγάλα λουλούδια στις πόρτες

Καθώς επιστρέφαμε ηττημένοι και μόνοι

Η ποίηση της ήττας

Τα ριγμένα λόγια σαν καρφιά

Σαν κενοτάφια

Που θέλησαν κάτι να συγκρατήσουν

Από το ρεύμα της αλλαγής

Που τη βαφτίζουμε τόσο ανώδυνα πρόοδο

Έχουμε τόσα ν’ αλλάξουμε

Κι όλο γυρνάμε προς τα πίσω

Οι καιροί δεν αλλάζουν μόνο με προσευχές

Κλειστήκαμε στις μεγάλες ταμπέλες

Οι λόγοι μας είναι γυάλινοι

Καθρέφτες που αντικρίζουμε

Μεσ’ τη βρωμιά

Κι ότι θα έλεγες

Να κρατήσουμε κάτι καθάριο

Τίποτα δεν κρατήσαμε καθάριο

Κι ότι θα σώσουμε από δω και πέρα

Από τα ερείπια της ελπίδας

Θα το κρεμάσουμε στους τοίχους

Για να μην ξεχάσουν

Οι επόμενες γενιές

Να μην φοβούνται τα τέρατα

Να παλεύουν τα τέρατα

Κι ας χάσουν με τη γροθιά ψηλά

Μόνο έτσι δεν θα είμαστε ποτέ ηττημένοι

Γιατί στα αλήθεια

Δεν υπήρξε ποτέ ποίηση της ήττας

Παρά μόνο ποίηση

Που δεν ήταν ακόμα η ώρα της

Δεν είναι

Μα θα έρθει

Το ξέραμε άλλωστε

Έκτοτε

Φοβόμουν τότε

Όχι πια


(ε.ρ. ρουσσάκης)