Μίνος Ζώτος-Οι ξένοι

Γελοίοι παλιάτσοι, φάσματα παλιών καιρών και θρύλοι,
μέσα στον κόσμο τον πολύ κι όμως και τόσο μόνοι,
μείναμε, ενώ ζητούσαμε των ουρανών την πύλη,
να βλέπουμε την άβυσσο που φρικαλέα σιμώνει.

Τα λόγια μας παράξενο βουϊτό με δίχως νόημα,
η μοίρα μας η τραγική φιλολογία κι εκείνη
κι οι αποθυμιές που ανθήσανε και μαραθήκαν πρώιμα
τερπνά παραληρήματα στην κάθε νέα σελήνη.

Αλλ’ όχι! Εμείς υψώσαμε το μέτωπο στη μπόρα,
με τ’ όνειρο που η αστραπή το ζώνει αιθεροπόρο,
κι ως κεραυνό εδεχτήκαμε για τιμωρία μιαν ώρα,
τη γνώση που εζητούσαμε σαν έπαθλο και δώρο.

Ας είναι· κι αν μας ήτανε πικρά ν’ απατηθούμε
κι αν κάποτε απ΄τον κάματο λυγάμε κι απ’ την ύλη
α! Κι εκεί δα να πέσουμε, βαρειά να σωριαστούμε
ο ίδιος καημός, που μας λυγάει, μας γίνεται αντιστύλι.

Μίνως Ζώτος (1905-1932)
 Μίνως Ζώτος, Άπαντα. Ποιήματα. Αλλληλογραφία. Εργοκριτική, επιμέλεια: Γιώργ. Αιμ. Πιτσινέλλης, Αθήνα, 2016·