Στον Άλκη Άβερμπαχ
Άθεος και άπατρις
δεν δίσταζε να δηλώνει ενίοτε
εάν οι περιστάσεις το απαιτούσαν
Έλλην και Χριστιανός Ορθόδοξος
ωστόσο κατά βάθος
δεν ήταν ούτε το ένα ούτε το άλλο
ή μάλλον ένιωθε να είναι τα δυο μαζί
αν και η εκδοχή αυτή λίγο τον βόλευε
Έλλην αναμφίβολα
όταν τον κάρφωναν τα μάτια του Ηνίοχου
και αγλάϊζε τη νιότη του
η λάμψη του Απόλλωνα της Ολυμπίας
ή παραδομένος στα κύματα του Αιγαίου
ταύτιζε τα πάθη του με τα πάθη του πολύτροπου
άντρα,
άντρα,
τα πολυφημισμένα του «άλγεα»
και βέβαια φανατικός Ορθόδοξος
σέρνοντας αδιαμαρτύρητα
τον δικό του σταυρό στον Γολγοθά
προ παντός όμως στη Χώρα του Ζώντος
όταν τον σήκωναν ως τους ουρανούς τα χέρια του Αναστάντος
ανήμπορος ωστόσο να εννοήσει
δυο αιώνες μετά την εθνεγερσία
την πίστη του και τη φυλή του.
Άθεος και άπατρις
στο πάλαι ποτέ κλεινόν άστυ
με την καρδιά του μαύρη
από τα γραφήματα των προοδευτικών
τους άστεγους και τους απόκληρους
μέσα στους καπνούς της λεωφόρου
κι αντάμα τους τα κακομοιριασμένα σκυλιά
της Πανεπιστημίου και της Κοραή.
Και άθεος και άπατρις
και Χριστιανός Ορθόδοξος και Έλλην,
ένας Ρωμιός.
Τάσος Γαλάτης (1937-) , «Μέμνησο» . Γαβριηλίδης 2017.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου