Γιάννης Σκαρίμπας- «Οι φίλοι»

Πήγαιναν τὰ σύγνεφα ἔρημα στὸ δείλι,
τὰ βουνά βουβά στὴν ἀτμοσφαῖρα -
ταξιδεῦαν ἀμίλητοι μου οἱ φίλοι
· · · · · · · · · · · στὸν ἀγέρα...

Εἶπα : Οἱ φίλοι μου !.. Ἡ ζωή μου τρέμει,
οἱ τελευταῖοι πᾶν μονάχοι τους οἱ τόποι,
ἄπιαστες οἱ γνωριμίες μου ἀνέμοι
· · · · · · · · · · · κ' οἱ ἀνθρῶποι !

Ὄνειρο ἠταν, πλάνη, τὸ πὼς
'' ζοῦμε, φτάνει ἡ ζωή μας φίλους νάχῃ· ''
χώρια ἤ ἀντάμα πᾶμε, ὅπως
· · · · · · · · · · · καὶ μονάχοι -

ὅπως τὰ σύγνεφα, ἔρημα στὸ δείλι,
τὰ βουνά βουβά στὴν ἀτμοσφαῖρα,
ὅπως ἀμίλητοι πᾶνε μου οἱ φίλοι
· · · · · · · · · · · στὸν ἀγέρα...

Σκαρίμπας Γιάννης