Διαρρήχτες του ήλιου
δεν είδαν ποτέ τους πράσινο κλωνάρι
δεν άγγιξαν φλογισμένο στόμα
δεν ξέρουν τι χρώμα έχει ο ουρανός.
Σε σκοτεινά δωμάτια κλεισμένοι
δεν ξέρουν αν θα πεθάνουν∙
παραμονεύουν με μαύρες μάσκες
και βαριά τηλεσκόπια
με τ’ άστρα στην τσέπη τους
βρομισμένα με ψίχουλα
με τις πέτρες των δειλών στα χέρια
παραμονεύουν σ’ άλλους πλανήτες το φως.
Να πεθάνουν.
Να κριθεί κάθε Άνοιξη από τη χαρά της
από το χρώμα του το κάθε λουλούδι
από το χάδι του το κάθε χέρι
απ’ το ανατρίχιασμά του το κάθε φιλί.
Παραλογαίς, 1948
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου