Ξανασκέφτομαι το χαμόγελό σου κι’ είναι για μένα σαν ολόφωτο νερό
που ανάβλυσε τυχαία μές απ' τα πετραδάκια μιας αμμουδιάς·
ένας μικρός καθρέφτης, όπου ένας κισσός καμαρώνει τους θυσάνους του
κι’ απάνω απ’ όλα το αγκάλιασμα ενός ήσυχου κι ολόασπρου ουρανού.
Αυτή είν' η ανάμνησή μου. Δε θα μπορούσα να πω, παρά συγκεχυμένα,
αν το πρόσωπό σου εκφράζει μιαν ελεύθερη και ξένοιαστη ψυχή,
ή είσαι, αλήθεια, ένας πλάνητας ,που τον καταπονεί η κακία του κόσμου
κι όμως δέχεται τον πόνο του για σύντροφο και στο τέλος τον κάνει φυλαχτό.
Μ΄ αυτό μπορώ μόνο να σου πω: πως η σκεφτική σου εικόνα
βυθίζει τις παράξενες λύπες σου σ’ ένα κύμα ηρεμίας
και πως η θωριά σου γλιστρά μες στη θλιμμένη μου μνήμη
απλή και αγνή σαν την κορφήν ενός νεαρού φοίνικα.
Giuseppe Ungaretti (8 Φεβρουαρίου 1888 – 1 Ιουνίου 1970)
μετάφραση: Κούλης Αλέπης
Πηγή: Νέα Εστία, τ.717 (15/5/1957), σελ. 702.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου