Μίνως Ζώτος-Κ. Καρυωτάκης

Ψέμα ήταν, δε μας έζωσε στυγνή
σιωπή, κακό ήταν όνειρο η πληγή μας.
Λαμπρές μηνούσαν νίκες οι οιωνοί
κι ήτανε λάθος η έντρομη φυγή μας!

Αυτοί που απάνω μας ορμούσαν, λαός,
φίλοι ήταν κι έφερναν το ωραίο στεφάνι;
κι ήταν ο κόσμος δίκαιος και καλός;
Μα γιατί τότε νά ’χουμε πεθάνει;

Όλον και μ’ όλη την οργή, γοερός
μ’ έπνιξε ο θρήνος στη στρωμνή του αρρώστου·
μα αν ήταν πρώτα η χλεύη, τώρα εχθρός
του τραγουδιού σου μέγας ο έπαινός του.

Τώρα εμπαιγμός η ανώφελη στοργή
κι εδώ σ’ επιβουλεύεται, μονάχα
κρύψου και φτάνουν οι άνθρωποι γοργοί
να σου διαψεύσουν το τραγούδι τάχα…



Από το βιβλίο: «Μίνως Ζώτος, Μια παρουσίαση από τον Τάκη Καρβέλη», Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2000, σελ. 66.

Πηγή:http://alonakitispoiisis.blogspot.com/search/label/%CE%96%CE%A9%CE%A4%CE%9F%CE%A3%20%28%CE%9C%CE%99%CE%9D%CE%A9%CE%A3%29