να σβήσουν όσα φανταχτερά έγραψαν
σ’ αναπάντητες αιτήσεις εργασίας.
Βυθίζονται πια σε λέξεις εξόριστες,
οι κραυγές τους παυσίλυπες πανοπλίες.
Καταδικάστηκαν να μεγαλώσουν απότομα
μα κάπου βαθιά τους κρατώ παιδιά.
Σκαρφαλώνοντας αόρατους τοίχους,
τραυματίζουν ασβεστωμένες ηθικές.
Τα χέρια τους δεν πετρώνουν,
Μέδουσα του φόβου σ’ αψηφούν!
Άλλοτε γεμίζουν τα σωθικά τους κουμπιά
για να καλύψουν χάσματα μαραμένα.
Παρότι νέοι, στενάζουν και πενθοφορούν.
Ποτισμένοι απόσταγμα ανθέων δαιμονικών
σέρνουν στης ψυχής τη χώρα τον Σολωμό,
μνημονεύουν τον εικονοκλάστη κοσμοκαλόγερο,
αγνοούν διδαχές και κανόνες συμβατικούς.
Οι δικοί μου φίλοι συνήθισαν τους σεισμούς
Εσείς όμως τρέμετε των κινητών τις δονήσεις.
Εικόνα: Corneliu Baba: The Fear (Homage to Francisco Goya), 1987.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου