Dylan Thomas-«Στην επιδέξια ή μελαγχολική μου τέχνη»

IN MY CRAFT OR SULLEN ART

In my craft or sullen art

Exercised in the still night

When only the moon rages

And the lovers lie abed

With all their griefs in their arms,

I labour by singing light

Not for ambition or bread

Or the strut and trade of charms

On the ivory stages

But for the common wages

of their most secret heart.

Not for the proud man apart

From the raging moon I write

On these spindrift pages

Nor for the towering dead

With their nightingales and psalms

But for the lovers, their arms

Round the griefs of the ages,

Who pay no praise or wages

Nor heed my craft or art.

«Στην επιδέξια ή μελαγχολική μου τέχνη»

Στην επιδέξια ή μελαγχολική μου τέχνη
Που ασκείται στην ήρεμη νύχτα
Όταν μόνον το φεγγάρι εξεγείρεται
Και οι εραστές κείτονται στα κρεβάτια
Με όλες τις θλίψεις μες στα χέρια τους
Εργάζομαι δίπλα σε φως μελωδικό
Όχι για δόξα ή ψωμί
Ή εγκώμια και ανταλλαγές φιλοφρονήσεων
Σε αλαβάστρινες σκηνές
Αλλά για τις κοινές απολαβές
Απ’ της καρδιάς τα τρίσβαθα.
Ούτε για τον περήφανο άνδρα ξεχωριστά
Απ’ το εξεγερμένο φεγγάρι επευφημώ
Πάνω σ’ αυτές τις τρικυμισμένες σελίδες

Ούτε για τους επώνυμους νεκρούς
Με τα αηδόνια τους και τους ψαλμούς τους
Αλλά μονάχα για τους εραστές, τα χέρια τους
Γύρω απ’ τις λύπες των καιρών
δεν επαινούν ούτε αμείβουν
Ούτε γνωρίζουν τη δεξιότητα ή την τέχνη μου.

Dylan Thomas( 1914-1953)

μετάφραση: Μαρία Αρχιμανδρίτου

Ποίηση: https://monoclesite.wordpress.com/…/dylan-thomas-%CF%83%CF…/

............................................................................................................................

Με μαστοριά ή πονηριά

Με µαστοριά ή πονηριά,

στην ησυχία της νύχτας ασκηµένη,

όταν µονάχα το φεγγάρι πάνω ορµά

κι ειν’ οι εραστές κλινογερµένοι

µε τις πληγές τους αγκαλιά,

ανάβω φως µελωδικό κι όλο δουλεύω,

όχι για δόξα ή ψωµί,

εγκώµια, συναλλαγές

σε αλαβάστρινες σκηνές,

µα για κοινές απολαβές

που µυστικά η καρδιά τους µ’ ανασταίνει.

Για τους έντιµους πολίτες που δεν ξέρουν

φεγγάρι άγριο τι σηµαίνει, εγώ, δε γράφω

ατέλειωτα χαρτιά τρικυµισµένα,

ούτε για επώνυµους νεκρούς

µε αηδόνια και ψαλµούς,

παρά µόνο για εραστές,

γι’ αγκαλιές γεµάτες χρόνων τις πληγές,

Γι’ αυτούς που δε ζητούν απολαβές,

καν δεν γνωρίζουν την πονηριά µου ή μαστοριά.

Dylan Thomas (1914-1953)

Mετάφραση: Γιώργος Μπλάνας