Και τι πως αύριο η πίκρα μου η παλιά
με ξέχειλο μπορεί να φτάσει τάσι;
Απόψε έχω μεθύσει από φιλιά
κι από ζεστά αγκαλιάσματα χορτάσει.
Κι είναι άνοιξη· και πάω σα σε χορό,
στο νοτερό το απόβραδο, το γκρίζο,
κι όπως γυρίζω σπίτι, αργοπορώ
και τ’ ακριβό όνομά σου ψιθυρίζω.
Τα δάχτυλά μου οσφραίνομαι συχνά,
τα ρούχα που εχαρήκαν το κορμί σου,
το μύρο για να νιώσω σιγανά,
ξανά της γλυκανάσαστης ορμής σου.
Καλώς να φτάσεις, πίκρα μου παλιά,
και ξέχειλ’ αύριο ας πιω τ’ άθλιο σου τάσι!
Απόψε έχω μεθύσει από φιλιά
κι από ζεστά αγκαλιάσματα χορτάσει.
Δημοσιεύτηκε στο τ. 43 του περιοδικού «Ελεύθερα Γράμματα» (15.5.1946)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου