Δεν ξέρω
Αν πρέπει ν’ ακολουθήσω
Εκείνο τον ακαθόριστο δρόμο,
Που δεν είναι αδιέξοδο, ούτε δημοσιά,
Αλλά ένα υγρό μονοπάτι,
Που σέρνεται από γκρεμό σε γκρεμό,
Τυλίγοντας τα περασμένα σαν βρόχος.
Υπάρχουν εκεί
Δάχτυλα που αλλάζουν επιδέσμους σε πληγές,
Το ύπουλο σφύριγμα του τραίνου σαν του φιδιού,
Ο χειμώνας με τα κλεισμένα σπίτια, οι βόγκοι
Των πληγωμένων.
Είναι όμορφη πόλη τα Χανιά, έστω και τα Χανιά,
Όταν ακούς τα τραγούδια των ναυτών που γυρίζουν από την έξοδο
Και είσαι μόνος, ολομόναχος όχι, αλλά
Κοντά στους ανθρώπους, στη διάχυση.
Μπορείς ν’ αγρυπνήσεις, να ζήσεις τη νύχτα.
Το φως και το ημίφως που μπερδεύονται, η σκιά
Που ενώνει τα βήματα, η θύελλα
Που μαστιγώνει τα δέντρα, η ταλάντευση
Στον αναπόφευκτο ιστό της αράχνης.
Τάσος Κόρφης, «Εγκώμια», εκδόσεις Πρόσπερος, Αθήνα, Οκτώβριος 1993, σελίδα 32.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου