Ευάγγελος Βαλσαμίδης-Οργισμένος ψαλμός

Έσυρα τον πέπλο της προσμονής

ανεμίζοντας ορφικούς ύμνους

σε μυαλά παράφορων εραστών.

Οργισμένε ψαλμέ, μπάσταρδε στίχε γόνε

επώδυνης συνουσίας όνειρου κι επανάστασης.

Ματωμένος γυρίζω από πεδία μαχών και ανέμων

τροπαιοφόρος με δεκανίκια και τσακισμένα αισθήματα.

Μια ιδέα ξεστήθωτη σαν παλλακίδα με σέρνει

σε κήπους με ακέφαλα κορμιά

σε θερμοκήπια που διασταυρώνονται

οι γενεαλογίες της ηθικής

και η φετιχιστική αντίληψη της ιστορίας.

Μεγάλη ιδέα, κίβδηλη ιδέα, πεταλωμένη ιδέα,

τροχήλατα υποκοριστικά, άγγελοι λεροί

με κατράμι και λάσπη.

Και τώρα να ’μαι αναρχικός Ιερεμίας

που ασελγεί στο έρεβος εκκωφαντικά ρήματα·

φρενάρω τα όνειρά μου που τσιρίζουν

στην κόψη ξυραφιού

μοστράρω τις χαίνουσες πληγές μου να ταΐσω

τα νεκροφάγα πτηνά της χαμένης επανάστασης.

Όνειρο τρελό, όνειρο χωλό, όνειρο κιβδηλοποιών,

όνειρο πορνών, όνειρο ασκητών, όνειρο της παρακμής,

λογίσου και πράξε.

Η γενιά μου σφαδάζει, η γενιά μου κράζει,

η γενιά μου μεγαθυμεί, η γενιά μου ανατρέπει,

η γενιά μου ριγεί, η γενιά μου κανοναρχεί

το αίμα και την συντέλεια των ειδώλων.

Έμεινα συλημένος χρόνια μεσ’ τη σιωπή·

λογάριασα την ύλη και την ιλή που έχω

αυτήκοος μάρτυρας κι αυτόπτης

της σακατεμένης εποχής μου

κομματιάζοντας τα δάκρυα σαν γυαλικά

στην πίστα τούτου του σκυλάδικου.

Γενιά μου αχθοφόροι ελπίδων

τυραννοκτόνοι διεστραμμένων ταγών

που σύρατε την ιστορία αναμαλλιασμένη και ξεστήθωτη

στο σεξοκρέβατο της επανάστασης

σ’ εσένα απιθώνω τούτο τον στίχο

σπέρμα θυσίας, σπέρμα ελπίδας, σπέρμα ανάστασης.

Κάνετε να στεριώσει τούτος ο στίχος.

Κάνετε να ριζώσει τούτος ο λόγος.

Κάνετε να σαλέψει τούτο το όνειρο

απαρχή και ορόσημο τούτου του αιώνα.

Παρίσι 1972

Από την συλλογή “ΜΟΤΟΣΑΚΟ-ΕΝ ΑΚΑΝΘΗΡΩ ΕΛΛΗΝΙ ΛΟΓΩ”