Marcel Proust-Σοπέν

Σοπέν, θάλασσα από στεναγμούς,  λυγμούς και δάκρυα

Μιας πεταλούδας πέταγμα περνά χωρίς να στέκει

Στη θλίψη επάνω παίζοντας, χορεύοντας στο κύμα.

Κι αν ονειρεύεσαι, αγαπάς, πονάς, κραυγάζεις, απαλαίνεις, 

Μαγεύεις, νανουρίζεις, 

Στον κάθε πόνο ανάμεσα κάνεις να τρέχει πάντα

Ιλιγγιώδης και γλυκιά της χάρης σου η λήθη

Όπως από άνθος σ’ άνθος το εφήμερο πετά

Και γίνεται η χαρά σου πια συνένοχος της θλίψης:

Του στρόβιλου η παραφορά φτάνει το δάκρυ να διψά.

Χλομός ήπιος σύντροφος σελήνης και νερών, 

Πρίγκιπας της απόγνωσης ή άρχοντας προδομένος,

Ακόμα ενθουσιάζεσαι, ωραίος καθώς χλομιάζεις,

Με του ήλιου το πλημμύρισμα στην κάμαρά σου  

Του άρρωστου,

 Που κλαίει να του χαμογελά και πάσχει να τον βλέπει…

Χαμόγελο έτσι θλιβερό και δάκρυα της Ελπίδας!

Les Plaisirs et les Jours, Portraits de peintres et de musiciens 1896

μτφ. Μ. Παπουτσοπούλου