Sylvia Plath-Άριελ

Ακινησία στο σκοτάδι.
Έπειτα ο άυλος γαλάζιος
χείμαrρος κορυφογραμμών και οριζόντων.
Λέαινα του Θεού,
τώρα γινόμαστε ένα,
στροβιλισμός από φτέρνες και γόνατα! - Η αυλακιά
ρωγμή που τρέχει, αδελφωμένη
με την καφετιά αψίδα
του λαιμού που δε μπορώ ν' αδράξω,
νέγρικα μάτια
βατόμουρα ρίχνουν σκοτεινά
αγκίστρια-
μαύρου αίματος γουλιές γλυκές,
σκιές.
Κάτι άλλο
μες στον αέρα με τραβά-
μηρούς, μαλλιά·
νιφάδες από τις φτέρνες μου.
Λευκή
Γκοντάιβα, ξεφλουδίζω-
νεκρά χέρια, νεκροί περιορισμοί.
και τώρα εγώ
αφρός σταριού, λαμπύρισμα πελάγων.
Το κλάμα του παιδιού
λιώνει στον τοίχο.
Κι εγώ
είμαι το βέλος,
η δροσοσταλίδα που ίπταται
αυτοκτονική, που ορμητικά εισέρχεται
στο κόκκινο
μάτι, στη χύτρα του πρωινού.

Μετάφραση: Ελένη και Κατερίνα Ηλιοπούλου-Εκδόσεις Μελάνι