Federico Garcia Lorca-Μικρό βιεννέζικο βαλς

Μικρό βιεννέζικο βαλς

Υπάρχουνε στη Βιέννη δέκα νέες κοπέλες,
ένας ώμος που ο θάνατος οιμώζει
κι ένα δάσος από φοίνικες ξερούς.

Υπάρχει ένα κομμάτι της αυγής
μες στο λευκό μουσείο της πάχνης.
Υπάρχει ένα σαλόνι με χίλια παραθύρια.

Αλλοίμονον, αλλοίμονον, αλλοίμονο!
Το βαλς αυτό ας το χορέψουμε με το στόμα κλεισμένο.

Αυτό το βαλς, αυτό το βαλς, αυτό το βαλς,
του ναι, του θάνατου και του κονιάκ
που μες στη θάλασσα μουσκεύεται η ουρά του.

Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ,
μες στη μελαγχολική τη γαλαρία
μαζί με το νεκρό βιβλίο και την πολυθρόνα,
μες στη σκοτεινή σοφίτα του κρίνου,
μες στην κλίνη μας της σελήνης
και μέσα στο χορό που ονειρεύεται η χελώνα.

Αλλοίμονον, αλλοίμονον, αλλοίμονο!
Το χορό αυτό ας χορέψουμε με τη σπασμένη ζώνη.

Στη Βιέννη υπάρχουν τέσσερις καθρέφτες
που παίζουνε το στόμα σου κι οι αντίλαλοι.
Υπάρχει ο θάνατος και για το πιάνο,
που μπλε το ζωγραφίζουν τα γκαρσόνια,
ζητιάνοι υπάρχουνε στις στέγες,
υπάρχουνε γιρλάντες δροσερών λυγμών.

Αλλοίμονον, αλλοίμονον, αλλοίμονο!
Το βαλς αυτό ας το χορέψουμε που ξεψυχάει στη αγκαλιά μου.

Γιατί σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, αγάπη μου
μες στη σοφίτα όπου παίζουν τα παιδιά·
ονειρευόμενος παλιά φώτα της Ουγγαρίας,
μες στους θορύβους από τη γλυκιά βραδιά·
το χιόνι βλέποντας των αμνών και των κρίνων
μες από του μετώπου σου τη ζοφερή σιωπή.

Αλλοίμονον, αλλοίμονον, αλλοίμονο!
Το βαλς αυτό ας χορέψουμε του ‘‘Σ’ αγαπώ για πάντα’’.

Μαζί σου στη Βιέννη θα χορέψω
κάτω από κάποια μεταμφίεση που θά ’χει
κεφάλι ποταμιού.
Κοίτα ποιες όχθες υακίνθων!
Το στόμα μου ανάμεσα στα στήθη σου θα βάλω
και την ψυχή μου στις φωτογραφίες και τους κρίνους,
και μες στα σκοτεινά κύματα του εμβατηρίου
θέλω, αγάπη μου, αγάπη, να κρεμάσω
μνημείο και βιολί τις κορδέλες του βαλς.

Μετάφραση: Μήτσος Παπανικολάου

......................................................................................................................................................................

ΜΙΚΡΟ ΒΙΕΝΕΖΙΚΟ ΒΑΛΣ

Στη Βιέννη υπάρχουνε δέκα κοπέλες,

ένας ώμος όπου ο θάνατος θρηνεί

κι ένα δάσος από ταριχευμένα περιστέρια.

Υπάρχει ένα κομμάτι αυγής

μες στο μουσείο της πάχνης.

Άϊ, άϊ, άϊ, άϊ!

Δέξου το αυτό το βαλς με το στόμα κλεισμένο.

Αυτό το βαλς, αυτό το βαλς, αυτό το βαλς,

του ναι, του θανάτου και του κονιάκ,

που μες στη θάλασσα μουσκεύει η ουρά του.

Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ,

μαζί με την πολυθρόνα και με το νεκρό βιβλίο,

ανάμεσ’ απ’ το μελαγχολικό διάδρομο,

μέσα στη σκοτεινή σοφίτα του κρίνου,

μέσα στην κλίνη μας της σελήνης

και μέσα στο χορό που ονειρεύεται η χελώνα.

Άϊ, άϊ, άϊ, άϊ!

Δέξου το αυτό το βαλς, με τη λυγιστή μέση.

Στη Βιέννη υπάρχουνε τέσσερις καθρέφτες

όπου παίζουν το στόμα σου και οι αντίλαλοι.

Υπάρχει ένας θάνατος για πιάνο

που ζωγραφίζει γαλάζια τα παιδιά.

Υπάρχουν ζητιάνοι πάνω στις στέγες.

Υπάρχουν δροσερές γιρλάντες από δάκρυα.

Άϊ, άϊ, άϊ, άϊ!

Δέξου αυτό το βαλς, που πεθαίνει στην αγκαλιά μου.

Γιατί σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ αγάπη μου,

μες στη σοφίτα όπου παίζουν τα παιδάκια,

ονειροπολώντας παλιά φώτα της Ουγγαρίας

ανάμεσα στους ψίθυρους της χλιαρής βραδιάς,

κοιτάζοντας αμνούς και κρίνους από χιόνι

μες στου μετώπου σου τη ζοφερή σιωπή.

Άϊ, άϊ, άϊ, άϊ!

Δέξου αυτό το βαλς του «Σ’ αγαπώ για πάντα».

Στη Βιέννη θα χορέψω μαζί σου

με μια μεταμφίεση που θα ‘χει

κεφάλι ποταμού.

Κοίτα τι όχθες από υάκινθους έχω!

Θ’ αφήσω ανάμεσα στις κνήμες σου το στόμα μου,

την ψυχή μου μέσα στις φωτογραφίες και στους κρίνους,

και μες στα σκοτεινά τα κύματα από το περπάτημά σου

θέλω αγάπη μου, αγάπη μου, ν’ αφήσω,

βιολί και μνημείο, τις κορδέλες του βαλς.

* Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα .

Εκλογή ποιημάτων.

Μετάφραση: Τάκης Βαρβιτσιώτης.

Εκδόσεις: Λιβάνη

(2001)